Płock

[Eliza Aks]

Gdziekolwiek jestem, gdy tylko przymknę oczy
na Tum zielony, gdzie kamienne schody
pod samo niebo rosną- wracam
Wędruję po nim w słońcu,
oglądam żaglówki płynące leniwie po Wiśle
i zrywam kwiat dzikiej róży...

A z góry patrzą na mnie mury szkoły,
jej duchy i stare okna,
z których wyglądam gdzieś jeszcze z przesłosci
w zieleń i w wodę.

Tu są moje najsłodsze wspomnienia
Pierwszych miłości pełnych żartów
i ta jedyna, spełniona,
przypieczętowana trzymaniem za rękę,
spacerami wśród kwitnących kasztanów...

Przy Katedrze wciąż stoi nasza (jednych z wielu)
ławeczka, gdzie Cyganka przepowiedziała wszystko.
Zamykam oczy gdziekolwiek jestem...
Fontanna na rynku płacze dziś moimi łzami.
Tęsknię i wracać chcę codzień.

[Adam A]

Nie skomentuję, bo ciężko spojrzeć obiektywnie... W końcu to również moje miasto ;)

[Amras_Elensar]

Hmmm. W wierszu sporo sentymentu. Za to malutki plusik. Ale do zwiedzania Płocka mnie Pani nie zachęciła. W sumie to taka proza. Sporo patosu sie wkradło.
Ogólnie. NIc szczególnego, ale sa podstawy do daleszgo neizłęgo pisania:D

Pozdrawiam AE

[Jerzy Rybak]

to jest jeden z tych wierszy,
które powinno się zamykać w szufladzie.

[Eliza Aks]

zgadzam sie, ze do szuflady... :)