uciec stąd...

[gabriel p.]

uciec stąd
uciec na zawsze
niech płomień życia
nareszcie zgaśnie
koniec cierpienia
spokój na wieki
czekam momentu
gdy zamknę powieki
ukoję nerwy
zamknę oczy
lecz koło życia
ciągle się toczy
i nie ma nawet
zamiaru przestać
dlaczego nie mogę
życia przespać
przejśc obok
olbo okrążyć ?
muszę środkiem
tunel drążyć
przez sam
środek istnienia
środek bólu
upokorzenia
śmierć to dla mnie
jedyne wyjście
zabijcie mnie !
zabijcie !
nikt mnie nie słucha
albo nie słyszy
jak moje ciało
o koniec krzyczy
nie mam juz siły
by dalej krzyczeć
mam dosyć tego
co zwie się życiem
śmierć za życia
życie po śmierci
a koło istnienia
dalej sie kręci
niech płomień zgaśnie
koło zatrzyma
tunel zawali
zaraz nie wytrzymam !
moje życie to klęska
porażka boga
usłana manowcami
wyboista droga
dlatego wołam
o pomstę do nieba
krzycze wyraźnie
że zabić mnie trzeba !

...nikt mnie nie słucha
i nikt nie słyszy
i nikt juz więcej
mnie nie usłyszy !

[Garamond]

stuk-puk-stuk-puk
Rytm wiersza jak stukot pociągu. Niestety moje nieprzyjemne skojarzenia z PKP na tym się nie konczą. Wiersz:nie w formie, w skórze na wyrost, za ciasny dla słów, bez myśli i planu. Wiersz rzeka.
"... to klęska..."