śpieszmy się kochać ludzi

[złota lenka]

Nauczycielowi


pamiętając że zawsze odchodzą

mrówki pawie lwy lisy bałwany
nieznośnie topnieją po nich wspomnienia
zostawiają nas bez słowa
twarzy w końcu sylwetki
bezczelnie zacierają ślady

święci herosi i ci zwyczajnie bliscy
potrzebują miłości - nie łez
i głośnych pożegnań
nieśmiertelne autorytety
co odchodzą zawsze nagle i nie w porę
i tak już spóźnieni na wieczność

nauczmy się kochać ludzi
pierwszą i ostatnią miłością
nim odejdziemy

[złota lenka]

Domyślam się, że tytuł śmiały...
zawsze unikałam porywania się z motyką na słońce, ale co tam - czasem warto na wstępie przegrać :P

Przygotowana na każdy komentarz, zamieściłam
ten wiersz tutaj bardziej dla siebie niż "jako poezję".

Pozdrawiam
lenka

[Waldemar Talar]

Ostatnia wzrotka bardzo mnie wzruszyła
przecież swiat po to istniejie właśnie
żeby ludzie wzajemnie się kochali
o czym bardzo często wspominał
Jan Paweł ||.
Duży plus za cały wiersz.
Waldemar

[Arkadiusz Nieśmiertelny]

dzisiaj, w takich okolicznościach trudno mi myśleć o takim wierszu... pierwsza strofka jest jakby hołdem złożonym księdzu.. druga, zwłaszcza ostatnie trzy wersy bardzo dobra.. a końcówka naprawdę porusza. co mogę napisać, jak mogę ocenić... myślę, że ksiądz teraz cieszy się tam w Niebie widząc, jak wiele miłości po sobie zostawił.

bardzo ciepło Cię pozdrawiam /A

[Espena_Sway]

Lenko, wzruszający ten Twój wiersz, nie wiem jak innym ale mnie się podobał

pozdrawiam serdecznie Espena Sway :)