Zgłoś

Napierała, jak syrena,
śpiewem wabił ich w sen,
tańczyli w wirze szczęścia,
w bajkowym świecie, gdzie brakło trosk.

Lecz kątem oka dostrzegli cienie,
czarne kształty, które psuły ład.
Zatrzymać chcieli ten taniec,
lecz ręce Napierały trzymały ich mocno.

Uśmiech zniknął, twarz się zmieniła,
demon w jego oczach błysnął złośliwie.
Jego ręce rosną, oplatają,
ściskają jak pnącza, nie puszczają.

Wirują wciąż, coraz szybciej,
kręci się świat, a Napierała nie odpuszcza.
Demoniczny rechot wypełnia przestrzeń,
przerażeni, rozumieją, że są w pułapce.

Nie ma ucieczki, nie ma ratunku,

tańczą dalej, w ciemność wciągani.
W tym tańcu nie ma już raju,
tylko cisza i śmiech Napierały.

@CaiusDraxler To wiersz o wpadnięciu w pułapkę propagandy Napierały i tego konsekwencjach. Zamieszczam szkielet wiersza, który wyjaśnia o co  chodzi.

1.Wprowadzenie do świata Napierały

Napierała jak syrena – uwodzi ludzi swoją propagandą i opowieściami.

Zaproszenie do tańca w bajkowym świecie, pełnym radości.

Wirująca, szczęśliwa atmosfera – błogostan, brak trosk.

2.Pierwsze znaki niepokoju. Odkrywanie prawdy zamaskowanej opowieściami o cudownym świecie.

Dziwne, czarne kształty dostrzegane kątem oka.

Rzeczy, które nie pasują do idyllicznego świata.

Próba przyjrzenia się, ale napotykają opór.

3.Próba zatrzymania tańca

Bohaterowie chcą przerwać taniec, uwolnić się z wpływów, ale Napierała nie puszcza.

Ręce Napierali stają się coraz mocniejsze, nienaturalne, jak pnącza.

Napierała zmienia się – uśmiech znika, pojawia się zimny grymas.

4.Przemiana Napierały

Napierała ujawnia swoją prawdziwą twarz ukrywaną pod maską propagandy,

Staje się potworem z wieloma rękami, który ściska bohaterów.

Jego uśmiech zmienia się w demoniczny rechot.

Bohaterowie czują rosnącą panikę, nie mogą się uwolnić.

5.Zrozumienie pułapki

Bohaterowie zdają sobie sprawę, że są w pułapce, ale nie ma ucieczki.

Cała ta sytuacja staje się koszmarem, z którego nie ma wyjścia.

Napierała trzyma ich wciąż mocno, zmieniając taniec w mroczny, nieodwracalny proces.