Z cyklu: Katedra

[Marek_Stasiuk]

Niosę ja Tobie duchy świętych pieśni,
W katedrach epoki śpiewne, przednie.
Oręż modlitw niewypowiedzianych,
W kaplicach serc pragnieniem zaklęte.
Niosę rzeczy nadzwyczaj pierwsze,
Niepowszednie, niestateczne,
Nie rażone ościeniem czasu – śmiercią.
Niosę skąd światy bezimienne,
U bram niegasnących świtów;
Przed Tobą, przede mną –
Bez cienia goryczy, skazy.
Niosę je ze źródeł, z wyżyn,
W procesjach świateł, podłogach, powietrzach –
Tam cudne ziemie. Kochana!
Wołam imię Twe - moje credo
I krwią napływają cysterny ust...
Całuj je żywo –
Zmartwychwstawaj!