Dobra Nowina

[Marek_Stasiuk]

Pośpieszcie wiersze nad brzeg pomruku fali
Pośpieszcie wiersze spragnionym przedmieściom
Pośpieszcie narodzić się w kołyskach drzew
Pośpieszcie obudzić uśmiech na ustach dziecka.

Biegnijcie wiersze wieszcze nareszcie wskrzeszać narody
Biegnijcie pierwsze wywołać w nich duchy
Biegnijcie wznosić świątynie z sadzy ciała, fosforu kości
Biegnijcie wbrew rdzawej wodzie intelektu
Biegnijcie czystość przywrócić źródła.

Pośpieszcie wiersze nakarmić zgłodniałe piękna
Pośpieszcie wiersze odnaleźć zagubione prawdy
Pośpieszcie serca wydobyć z pyłu
Pośpieszcie strumieniem krwistym napełnić pieśni –
Roznieście Miłość,
Która na wieki ukoi łaknienie –

Biegnijcie uderzać w dzwony Dobrej Nowiny
Biegnijcie solą ziemi przydać smaku
Biegnijcie oświecić ciemności kresu
Biegnijcie wiersze tańcem życia spętać śmierć
Biegnijcie –
Moje powierzam wam stopy.

[Piotr Sanocki]

Tyle patosu...
Czyż to proroctwo? Wszak człek prosty rozumieć ma znaczenie powórzeń, gdy "zgłodniałe piękna" brodzą dłonie pędząc zakola "strumieniem krwistym".

Za dużo patosu, mało oryginalna forma.
Mogłoby coś z tego wyjść, gdyby ten wiersz zobaczył choć Warsztat... :/


Pozdrawiam serdecznie

PS. Przeniesiono.

[Marek_Stasiuk]

pro-rok... człowiek rokujący coś, ogłaszający w imię, także jako symptom antycypacji czegoś co nadchodzi...
intuicja bardzo prawidłowa.
Pozdrawiam