Lipa - bogu ze stawu wyciągnięta.

[Messalin_Nagietka]

pewnie niewielu wie, że tam, gdzie stawy,
dwa doły były, w jednym rosła lipa,
a w drugim pusto, póki jak z agrawy
drzewo nie jęło gałęziami klipać
i bajduś powiek łzami się powiększył
z zieleni źrenic chwalących sznur rzęsy,

cóż, beksą lipa? wszak płakanie wierzbie,
lecz kogo w końcu obchodzić to może,
gdy w dół suniętej okolicznej rzeźbie
drzewu rozlało się po twardej korze
i koci łapci, dwa oczęta taflą,
pomrukiem fali pochlipują nadto,

ech, byli tacy, którzy chcieli wodę
wylać by dowieść pradawnej legendzie,
lecz marą jaką lub pokuci lodem
kończyli na dnie głębiny w obłędzie,
tak czasem bulgot, ozwie się z którego
stawu, lecz z mułu nie wróży dobrego,

więc zarybiali i spraszali żaby
będąc znawcami rechotu i płetwy,
by mógł, kto w nauce słaby był, muł nabyć
i jako rosły wiedzą się pokrzepić
ech, tiko - tako – naukowa ekipa
czy kto pomyślał z nich, że w środku lipa?

a w Lipie społem lud z bogiem i oby
kto komu krzywdę miał wyrządzić, prawu
oddany takoż jak na próbie doby
proszony grzechy mówić wprost do stawu,
lecz które z bajor wsłucha się w ton rzewniej,
i lipa w którym, wie niewielu pewnie.

----------------------------------------------------------
od autora:

Lipa – wieś między Szulmierzem a Wolą Wierzbowską,
leżąca na stoku tzw. garbu opinogórskiego, różnica
wysokości między Szulmierzem a Lipą – 50 m;
we wsi pozostały zabudowania podworskie i dwa stawy,
choć zapewne inne historie je nakreśliły,
w wierszu mój wymysł.

„Próba doby” – w dawnej słowiańszczyźnie – jeśli kto się poczuł,
że grzeszy, przywiązywano takiego do drzewa na całą dobę,
tenże klepał grzechy, przepraszał, poczym odwiązywano
i „wszyćko” życie szło dalej.