Więzienie

[Adam A]

Szubrawcy, mendy i świnie
Na pięknych zasiadają fotelach
Znad kawy, zeszytów i biurek
Brudną łapą nadają kierunek...

Za jaki grzech, każdy z nas
Skazany na zakład zamknięty
Ostatni bastion komunizmu
Komorę gazową dla młodych dusz...

Od urodzenia żyjący w klatce
Zbudowanej z dzienników
Zamknięci kluczem –
Czerwonym długopisem...

Ave – rado nasza
Zniszczona niespełnionymi ambicjami
Przygotowująca nas do życia
W dziedzinach wystukanych na pamięć...

Zamknijcie niewinną owczarnię
W pełnym nietolerancji
I złamanych zasad
Polu waszej jedynej chwały...

Pokażcie jeszcze raz asortyment
Kąt, tablicę, „zawsze otwarte drzwi”
Mogę się poświęcić
Dla extazy waszej boskości...

Bunt, indywidualizm, własne zdanie
To jedynie skandal
Tutaj wybór jest przyjemniejszy
Pupil, lizus lub magiel od nowa...

Dalej, dalej zróbcie z nas
Kolejne psy i służbę
Jako przykład, dumnie podając
Własne dzieci...

Wywyższajcie nad wszystko lepszych
Mieszajcie z błotem gorszych
W końcu macie do tego prawo
Należycie do elity...

Wszyscy wyszkoleni
Wszyscy po studiach
Które skończyliście dzięki ojcu
Lub butelce taniej whisky...

Ciężko nam myśleć o przyszłości
Skoro my niewychowane głąby
Które niewiadomo skąd się wzięły
W tak nieskazitelnym miejscu...

Jako piorytet, szczytną misję
Zniszczyć, zarazić, skazić
Syndromem niespełnienia
Kolejne młode pokolenie...

Stworzyć następców na klawiszy
Inaczej: radę
Na cmentarzu
Zbudowanym z młodości...

18.2.2005