Bezskrzydłe nieloty

[Leszek]

Obdarowany skrzydłami Ikara,
nie muszę w niebo fantazją jedynie
wzbijać się. W locie jakby czemuś winien,
szczęście na innych przenosić się staram.

Sadzam Odwagę, w chwilę potem kajać
zaczyna się ona, miotać po kabinie.
Bywa, że w Trwogę duch zwycięzcy spłynie,
z twarzy zerwawszy przerażenia majak.

Czego szukają od zawsze w przestworzach,
żądne latania bezskrzydłe nieloty?
Czy nie wystarczą góry, lądy, morza?

Zrozumiesz wtedy, gdy poczujesz dotyk,
spojrzysz z wysoka wzrok utkwiwszy w zbożach,
wzniesiesz się ponad przyziemne marnoty.

[Luthien_Alcarin]

tytuł:drażńi.. za dużo tej "nielotności" która w takim nadmiarze zwalcza siebie
Ikar: sama robiłam z mitem Ikara co się tylko dało, bo to plastyczna metafora gdy nagle zauważyłam zę wszytsko się wszytskim w niej przejadło:)
patos= pytania retoryczne- zawsze cięzko strawne;)
reszta dość ciekawa i zjadliwa;)

Pozdrawiam
Agata

[Leszek]

Witaj Agatko masz rację, że mit Ikara się przejadł ale gdybym nazwał się po prostu lotnikiem, czy szybownikiem, powstałby banał. Ten wiersz powstał jako refleksja dnia w którym woziliśmy pasażerów na szybowcach i nie kryję, że troszkę im horyzont poprzestawiałem. Odwaga i Trwoga, te dwie ich postawy zmieniały się jak za dotknięciem różdżki czarodziejskiej. Część druga sonetu wymaga refleksji i stąd powstały pytania. Dzięki za ocenę i pozdrawiam Leszek