Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Tymon Tymonowicz, dyktator
przebrzydły uzurpator, okrutnik
extyrpator a iednak pater filiae
(nie pomógł irygator) córkę swą ochrzcił Coprolalią,
bo stekiem wyzwisk zniszczyła inkubator.
Cieszył się imperator że Iego Okrutności
rośnie z bezbożney łaski przyszły exterminator,
Więc supertayną curae obyął z determinacyą
Iey wychowanie by żaden absztyfikant, podstępny adorator
nie zniszczył Iego Przewidywalności planów
edukacyinych związanych z Iey degeneracyą.
Więc nie przecisnął się byle deratyzator
ieśli go wcześniey nadworny catastrator (kat et kastrator )
nie pozbawił (dla semper fides) męskiego (sic!) vibratto.
Patrzyła cum miserum cordiae z wieży przez iluminator
czy iakiś vir cum vigor uratuje Iey Virgo i uruchomi elewator.
Res dedit noctu, zyawił się Hektor – mechanik -konserwator.
Detonator wsadzony w alternator,
limuzyny którą ieździł kat kastrator,
uchronił go przed niepowetowaną stratą.
Lecz zanim zdążył zagłębic swój ekskawator,
świnię podłożył Astor intrygant oświecony,
oficyalnie nadworny introligator et ilustrator
uzdolniony Iego Korespondencyi,
vero in verito Iego Przenikliwości tayny fermentator
naywyższey rangi zaufany infiltrator et ulubiony deklamator
Iego Sentencyi, wszelakich fluktów inicyator
a w czasie wolnym biegły fotoamator.
Ten pałacowy denuncyator przerobił wentylator
w komnacie Coprolalii na noktowizjer fotoaparat i takoż
podręczny Iey ondulator. Vae! Vae! „Ave imperator
morituri te salutant” krzyknął Hektor, gdy Viktor
halabardnik plusque słynny defenestrator,
przeciskał idem przez iluminator.
Następny był pałacowy inwigilator, w śledztwie Hektora
ambitny aspirant, sedque łapownik, malwersator
fałszywy Tymona gloryfikator, paulo post
demonstratur jako niedoszły detronizator. Tego tayne służby
wykrywszy, otruły arszenikiem wsadzonym w inhalator
gdyż cierpiał, Coprolalii in spe explorator, na katar.
Potem zaś ibidem próbowali, hydraulik-galwanizator, fengszuya-dekorator
win degustator, zwłok exportator, matador, gladyiator,
kablówki instalator, a nawet (zgroza!) kalefaktor
zamartwiał się Tymon Tato:
Quo usqe, Coprolalia, abutere patientia nostra.
Odrzekła na to: Tato, ego te concaco, za to że
nie pojmujesz iż imposibilium est być virgo et degeneratą.

Opublikowano

Zabrakło podtytułu? dwóch literek?

Wiersz zabawny, śmieszny - ale spokojnie przy czytaniu da się jeść truskawki ;)
Zmuszon byłem do odświeżenia skąpych resztek łaciny w głowie, niestety - skleroza etc., skutki okazały się mizerne (stąd prośba o przypisy ;)
Czy autorka przewiduje cyzelowanie formy zapisu, czy zostanie ten manierystyczny meander?
Wynalazczość rymotwórcza duża i zabawna, a cała historia, jak to w bajkach bywa.
Można polecać młodzieży do ćwiczeń wszelakich, a to tłumaczeń i domyślności, a to jak nie należy frazować, a to, że piąte przez dziesiąte.
W sumie: pozdrawiam pluszowato ;)
b.

Opublikowano

tato, ja sram na ciebie:) a dokładniej "walam cię gównem" - bo to dosłownie znaczy concaco.

(myślisz, że wstrętnej urody alkoholiczka może być dziewicą? ale czy wtedy aby napewno jest degenaratą?:)

Romanie rozumiem, że ci brakuje podpisu kk, ale moim zdaniem to nie jest kk, jakkolwiek oczywiście zabawa, ale nie każda zabawa to kicz:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kiedyś położysz się do łóżka,  Gdy dzień już zmyje z twarzy znaki,  A czas – jak złodziej – w mroku słówka  Szepnie: „To już, przetasuj karty”.   Nie lęk przed jutrem Cię ogarnie,  Lecz to, co było – zapomniane,  Zrozumiesz nagle, w ciszy żarnej,  Że życie – tylko ślad na ścianie.   Myślałaś dotąd, że masz czas,  Że wszystko wróci, jak po burzy.  Lecz przyjdzie dzień, gdy w lustrze – twarz,  Która cię z głębi siebie zburzy.     Zobaczysz dziecko w sobie – lęk,  Zbyt kruche słowo, śmiech zbyt krótki.  A świat – jak liść – uniesie pręd,  Zanim odczujesz ciężar skutków.    Bo wszyscy myślą, że są trwalsi  Niż cień, niż proch, niż czas co pęka,  A przecież w głowie tej dorosłej  Wciąż dziecko przed snem bajki czeka.    Zrozumiesz wtedy – w ciszy nocy –  Że każda miłość też przemija,  I nie ma raju w ludzkiej mocy,  Choć serce wciąż go sobie wmawia.   A jednak warto – mimo strat –  Zachować ciepło w pustej dłoni,  Bo każda miłość zostawia ślad,  Choć nie powtarza się – w nikłej toni.  
    • nie lubi chwil które smucą woli weselsze bo są miłe ale zdarzają się dni  które smutkiem częstują uśmiech z nim przegrywa   ale nie martwi się tym bo wie ze smutek to nie wieczność to tylko słabszy moment życia który mu się przytrafił mimo że tego nie chciał
    • @Robert Witold Gorzkowski  to prawda. Nie znałam Jej bliżej- gdzieś tam zetknęłam się pobieżnie oczywiście- ale dokładniej to w ubiegłym roku- po wręczeniu  Nike dla Urszuli Kozioł. "Raptularz" jest piękny- jak można tak cicho odchodzić.   I teraz do Ciebie Robert. Bardzo cenię skromność.  To jest bardzo piękna cecha. Wiem, tu na forum jest ktoś kto zaraz da po łapkach- tak na wszelki wypadek by za bardzo fajnie się nie poczuć. Ciebie zapamiętam całe moje życie- a wiersz o Krzyżu podziurawionym sumieniem niosę w sercu. Nie masz powodu by czuć się gorszym.   @Robert Witold Gorzkowski  jeśli chcesz to możesz A kiebi" albo któryś
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Mo so...Mo so... Zawsze wchodzisz w nie swoje buty? Zawsze tak miałeś?
    • Każdy z nas ma swoich ulubionych poetów, których w młodości się czytało i być może którzy wpłynęli na to, że z uporem maniaka siedzimy na tak niepopularnych w społeczeństwie portalach poezji. Jest to ograniczona liczba osób, ale pozytywnie zakręcona i trochę nie do końca twardo stąpająca po ziemi, czy dbająca o swoją twórczość. Dlatego powinniśmy odrzucić waśnie i pielęgnować w nas to co najpiękniejsze, abyśmy zachowali nasz piękny język wraz z dialektami dla pokoleń. Ja dodatkowo jeszcze mam takiego konika że i tych najmniej znanych poetów i tych noblistów zbieram wiersze i listy w oryginałach lubię ich mieć tak na półce jak i w sercu w smutnych chwilach pod ręką. Mam też osobistą prośbę jak ktoś chciałby mi swój wiersz napisany od ręki ze swoim podpisem ofiarować chętnie włączyłbym do swoich zbiorów oczywiście ja się odwdzięczę tomikiem moich bazgroł które kiedyś Maria Szafran mi wydała choć nie jest to poezja najwyższych lotów, ale zawsze miła pamiątka. przepraszam Aniu za to moje osobiste wtrącenie ale Ciebie pierwszą chciałbym poprosić o taką pamiątkę. Pewnie kiedyś moje zbiory trafią do muzeum i dla tych których to nie przeraża będzie miłym akcentem.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...