Śmierć

[Noxen]

Widzę ją — czarną, jak smoła,
po niej spływa, oblepia ją,
jej oczy krwiste jak krew
płynąca w moich żyłach.

Oślepia nas, łudzi,
a my, głupcy, łudzimy się w głębi duszy,
że po zastygnięciu naszych rzęs
otuli nas puch chmur i blask słońca.

A w głębi duszy boję się,
że gdy opuści mnie ostatni wdech,
zobaczę ją — nicość.

[hollow man]

@Noxen

Hej Noxen,

Niestety, to nie jest dobry wiersz.

Bierzesz się za ciężki temat. Masz ze sobą moc setek tysięcy poetów i dołączasz do tych, którzy na temacie polegli.

W warstwie - nazwijmy ją 'metafizyczną' - nie pojawia się tu błysk jakiegoś nowego podejścia, nowej idei, czegoś świeżego... Wiersz w skrócie mówi o tym, że peel nie wierzy w bajki i uważa, że po śmierci wchodzimy w 'nicość'. Nic nowego, to może na nowo da się to powiedzieć?

Skąpy dobór rekwizytów nie pozwala wejść na jakiś głębszy poziom obrazowania. Poruszamy się w wątłej refleksji filozoficznej budowanej na wątłych obrazach.

Osobiście lubię, gdy w wierszu jestem w stanie wyróżnić przynajmniej jeden z trzech aspektów (za Lacanem): symboliczny, obrazowy i 'realny', a najlepiej wszystkie trzy, ale to już wtedy Święty Graal. Czyli wiersz mówi do mnie na poziomie symbolicznym, gdy czuję, że podmiot bardziej jest mówiony przez język niż sam mówi. Na poziomie obrazowym, gdy jestem w stanie rozpoznać w jakiś sposób siebie w danym obrazie, a jednocześnie rozpoznać iluzję, która jest konsekwencją tego rozpoznania.

I na koniec 'realne' - gdy wiersz rozmawia z moim Brakiem - czymś czego nie da się powiedzieć ani językiem ani obrazem, co wymyka się opisowi, ale uparcie powraca i nie pozwala mi się domknąć w spójną całość. I ten ostatni jest najtrudniejszy do wydobycia.

Jeśli wiesz co chcę powiedzieć...

Operujesz ciężkimi pojęciami - śmierć, dusza, nicość. Każde z nich osobno ma kaliber 44, ale razem - wcale się nie wzmacniają, tylko znoszą.

A poza tym, w Nowym Roku, życzę Ci dużo lektur, wzruszeń i nadawania sensu.