Wzgórza dalekie i bliskie 3

[Nokata]

Kwietność w majenie się przerodziła
i dzień dłuższy pastelami się pyszni
i szczęścia naszego barwne płatki
w ogromny bukiet szacunku wzajemnego
dla nas jedynie składa z przejęciem

Czas już był dla Ciebie naznaczony
by Twe powołanie Niewiasty się dopełniło
Bez słów i bezgłośnie w słonym deszczu łez bólu
krwi ofiarę dajesz w wysiłku nadludzkim
Szczęściu naszemu tak wyczekiwanemu
pierwszy raz samemu odetchnąć pozwalasz

Zawiozłem Cię jedną, brzemiennością dostojną
a przywożę Was obie Natalie rodzone
podobne do siebie jak dwa płatki jednej róży
Jesteś zmęczona, bez sił a spełniona
z wysiłku półżywa, a jednak radosna

I Ona drobinka co nieśmiało oddycha
Nie płacze jeszcze a wstydliwie kwili
Jasne swe oczka ze strachem jeszcze mruży
a nas już oboje odczuwa całą sobą
i zasypia ufna i bezpieczna
trzymając nas dwoje łapkami za dłonie