Pogranicze

[truesirex]

Pogranicze

 

Pustka na ekranie telewizora,
biały szum przenika przez głowę —
może zobaczysz w nim swoje odbicie.

 

Niesamowite, jak dobrze
przysłania morze w oczach,
z którego wodę już dawno wylano.

 

Łza szczęścia spływa po policzku —
świąteczny sztorm nareszcie odszedł.
Tlen trafił do moich płuc.

 

Dość rozgrzeszania samotności, 
wysokoprocentowym śniegiem,
gdyż ktoś zostawił litry mojej krwi
w cudzym aneksie kuchennym.

 

Powietrze elektryzuje się
przyszłym tajfunem noworocznym.
Napięcie skacze między krzesłami.

 

Wspierasz niezmiennie,
posuwając się bliżej pogranicza
zapleśniałego łzami dywanu.

 

Zanim cokolwiek powiesz,
ja już wiem:
obwinisz mnie za całe piekło,
które ci wyrządzono.

 

 

 

 

Edytowane 2 godziny temu przez truesirex (wyświetl historię edycji)

[KOBIETA]

@truesirex

 

kochać kogoś pustką…tak głęboko, że to boli …kiedy ciężarem traumy i ranami, tak naprawdę nie potrafisz kochać…balansując pomiędzy lękiem a pragnieniem…

 

:( 

 

świetny wiersz truesirex :) 

 

 

 

 

[truesirex]

@KOBIETA 

 

Dziekuje bardzo :))