Historia edycji

sen, który wydobywa mrok płomienia napawa optymizmem którym to świat się zmienia oczy zaś ocierają jego z zdumieniem spojrzenie wiary donoszą prawd z tym ludzkim westchnieniem dłonie dotykają swych niechcianych blizn czule roznoszą ten serca słońca jasny błysk to uniformy twego intratnego myślenia nie są zbyt czułe gdyż są z nikczemnego okaleczenia teraz twarz twą rozmywa deszcz wczesno wiosenny pada na włosy twój świat niezmienny postura słucha jednak co ktoś ma do powiedzenia czy woda jest mętna dlatego jest do oczyszczenia? dom, który stoi za niechcianym zakrętem nie goi wspomnieniami lecz swym wykrętem barwami morza śle nadludzkie tatuaże to o nich tak sobie teraz ciągle myślę marzę gdy źdźbło natury otacza nasze cudne korony kwiat Lilii spływa w żyzne zbiory kwieciste plony na dłoniach będę nosić te zboża więc złociste zaniosę ci je w porannej kawie i herbacie w chwile oczywiste

@Berenika97 Świetna myśl! Zaczęłam robić listę w myślach, do jakich mniejszości należę. Na pewno do kawoszy, do osób rozumiejących Twoje słowa i argumenty, czytelników tego portalu. Pozdrawiam.   

@Omagamoga z komputerem to jeszcze lepsze

@Łukasz Jurczyk Bardzo dobre, każda z tych części to oddzielna myśl a całość spójna i logiczna. 

@KOBIETA dziękuję bardzo

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.