Historia edycji

Można pisać wiersze na pustyni bo rozprasza tylko  księżyc, gwiazdy i nadzieja  na poranek.   Gdybym była sama, chybabym umarła.  Nie urodzę tyłu wersów, żeby wstrzymać słońce  i poruszyć ziemię.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Co pierwsza gwiazdka mówi do mnie, gdy patrzy na mnie z nieba? Ona mi mówi że pamięta. Pierwsze przeze mnie zapomniane święta. A były jakby ich nie było, w świetle prawdziwych świec. Nie dotykając świerku wcale zostały czarno-białe, barszczem z uszkami przyprawione. I karp świąteczny też był piękny, oczy miał takie rozpalone. Mama go piekła bez zachęty. A później wszyscy go jedliśmy. Była przysmaków cała gama: serniki, babki i makowce. Na strojnym drzewku czekoladki. Anielskim włosem zaplatane szczęście, wisiało tuż nad głową uroczyście. Wszyscy w dniu świat się dobrze mieli dlatego nikt ich nie pamięta z pięknej świątecznej atmosfery.

Меньше знаешь, дальше будешь. Im mniej wiesz, tym dalej zajdziesz.   Historia kołem się toczy, a my chyba znów jesteśmy w czarnej dziurze.   Pozdrawiam. 

I na sale im upadły był, da pumie las Ani.    

Raj wysokim i kosy w jar.