Język dnia

[tie-break]

W Twoim milczeniu jest niecierpliwe wiercenie się bocianich piskląt, zanim popękają skorupki jaj pod osłoną opiekuńczych skrzydeł.

Jest nabieranie oddechu przed zadaniem długo wygrzewanego w tym samym gnieździe pytania, na które odpowiedź przybywa zawsze z gorącym wiatrem z południa.

I jest rozchylanie ramion, każdego ranka, gdy przy pierwszej kawie, z moim imieniem na ustach, zaczynasz układać na starym kuchennym stole nowe puzzle.

Obrazek - wzór  stawiasz przed sobą, oparty o pustą kawiarkę. Na nim dorosłe już bociany odlatują do ciepłych krajów.

Wciąż w ciszy, powoli, z pojedynczych cząstek tworzy się opowieść o świetle i obecności.

O nasz dzisiejszy dzień nie musimy więcej pytać nikogo z zewnątrz, ani siebie nawzajem. Możemy za to sobie za niego nieustannie dziękować.

 

 

Edytowane Sobota o 20:27 przez tie-break (wyświetl historię edycji)

[Gosława]

Przepiękny tekst 

Bardzo trudno jest w codziennym pędzie znaleźć chwilę na czułość 

Dzień za dniem ludziom przez palce przecieka czas a takie zdaje się zwykłe ciepłe gesty gubią się w kątach domu 

Coś czuję że będę tu częściej wracać 

 

[Tymek Haczka]

@tie-break

 

To nie jest tekst do „zmiażdżenia”. To jest dobry szkic, który prosi się o redakcję, a nie o obronę przed krytyką. Ma własny świat, ma gest, ma kilka naprawdę udanych ujęć. Teraz warto zrobić to, przed czym tak bronią się niektórzy autorzy na portalu: przejść z „pisania z serca” do okrutnego cięcia tego, co zbędne. Wtedy z przyjemnej miniatury zrobiłby się naprawdę mocny, prosty kawałek prozy poetyckiej.

Jak masz ochotę, to z miłą chęcią rozwinę moją argumentację. Pozdrawiam. 

[tie-break]

@Tymek Haczka Dawaj.

[tie-break]

@Tymek HaczkaMoże moja odp. nie wybrzmiała zbyt uprzejmie - ale z  miłą chęcią przeczytam Twoją propozycję. Pod moimi tekstami nie musisz się obawiać shitstormu.

[Tymek Haczka]

@tie-break

Przepraszam, że tak nadwyrężyłem cierpliwość ;)

Pozwolę sobie podsumować moje przemyślenia: 

 

1. Co tu realnie działa

 

Spójny motyw bocianów – pisklęta w jajach → dorosłe bociany na obrazku → odlatujące w ciepłe kraje. To daje wrażenie domkniętego cyklu (narodziny – dorastanie – odejście), które dobrze pasuje do tematu „milczenia przed odpowiedzią”.

Jedna scena, konkretne miejsce – stary kuchenny stół, kawiarka, puzzle. To nie jest abstrakcyjny patos, tylko bardzo zwyczajny kadr, w którym pojawia się „opowieść o świetle i obecności”. To akurat dobry ruch: konkret + transcendencja, a nie sama wata do wypchania duchowego pluszaka.

Ton – jest cicho, uważnie, bez fajerwerków. 

 

 

Tu naprawdę czuć, że autor wie, o czym pisze, i ma pod ręką swój własny mikroświat.

 

 

2. Gdzie tekst się rozjeżdża

 

Pierwsze zdanie – przeciążony początek

 

„W Twoim milczeniu jest niecierpliwe wiercenie się bocianich piskląt, zanim popękają skorupki jaj pod osłoną opiekuńczych skrzydeł.”

 

Mamy tu: milczenie, wiercenie, bocianie pisklęta, skorupki, osłona, opiekuńcze skrzydła.

Moim skromnym zdaniem obraz jest OK, ale zdanie jest za długie i za ciężkie, żeby być pierwszym. Start jest bardziej jak akapit z prozy niż jak wejście poetyckie.

 

„Jest… Jest… I jest…” – zbyt wygodna konstrukcja

 

 

Trzy kolejne zdania zaczynają się „jest / i jest”. To trochę wygląda jak wstęp do kazania: „jest w tym… jest w tym… jest też…”. Można to spokojnie przełamać inną składnią – tekst tylko na tym zyska.

 

„Obrazek – wzór stawiasz przed sobą…”

 

„Obrazek – wzór” brzmi technicznie, jak instrukcja z pudełka puzzli.

Zestawienie z „pustą kawiarką” jest ciekawe, ale kompozycyjnie robi się tu lekki chaos: mamy bociany w gnieździe, nagle puzzle, kawiarkę, obrazek, odlatujące bociany. Wszystko w dwóch zdaniach.

 

Można by ten ruch spowolnić: najpierw kadr (stół, kawiarka, pudełko), potem dopiero wyjęcie obrazka i dopowiedzenie, co na nim jest.

 

Końcówka – niebezpieczeństwo „mowy motywacyjnej”

 

 

„O nasz dzisiejszy dzień nie musimy więcej pytać nikogo z zewnątrz, ani siebie nawzajem. Możemy za to sobie za niego nieustannie dziękować.”

 

To jest sensownie pomyślane, ale fraza leci już bardzo w stronę poradnika o uważności. Po serii konkretnych obrazów nagle wskakujemy w język coachingu: „nikogo z zewnątrz”, „nieustannie dziękować”. Trochę szkoda – wcześniejsza część tekstu była bardziej dyskretna.

 

 

3. Co bym zaproponował jako redaktor

 

Bez rozpisywania całej przeróbki, raczej kierunki:

 

Skrócić i odchudzić pierwszy akapit – zostawić jedno mocne porównanie, wyrzucić jedno z przymiotników („opiekuńcze” / „pierwszą iskrę” / „prapierwotny” – tu można śmiało ciąć)… aż sobie pozwolę: „W Twoim milczeniu jest niecierpliwe wiercenie się bocianich piskląt” - i to jest już potęga! 

Rozbić blok „jest / jest / i jest” – np. raz zacząć od czasownika, raz od obrazu, raz od zdania równoważnikowego. To da oddech.

Uczytelnić sekwencję z puzzlami i obrazkiem – mniej informacji na raz, bardziej filmowo: kadr po kadrze.

Końcówkę „od-metaforzyć” – paradoksalnie: im spokojniej, tym mocniej. Jedna prosta fraza („wiemy, że ten dzień jest nasz, nikogo nie trzeba o to pytać”) zrobi więcej roboty niż nawoływanie do „nieustannego dziękowania”.

 

[tie-break]

@Tymek HaczkaDziękuję serdecznie.

Mam teraz o czym myśleć :)

[Tymek Haczka]

@tie-break
Ja, czytając innych, wciąż jestem nawiedzany przez ich obserwacje. Nie pamiętam, abym gdzieś przeczytał, że człowiek, który milczy, a chce coś powiedzieć, jest jak pękająca skorupka. A to takie adekwatne jest! 

[tie-break]

@Tymek HaczkaA to się cieszę, bo przecież rolą poezji jest pokazywać to, co niby wszyscy wiedzą, ale w taki sposób, w jaki nikt dotąd nie spojrzał.

Pokombinuję jeszcze nad przeróbkami, nie mam nożyczkofobii ;)