Schronienie

[violetta]

 

 

upaść w letnią wysoką trawę 
dla marzeń przeciągać się w niej
wypatrzeć owady na kwiatach 
z bukietem znowu przewrócić 
jak kot pochodzić na czworakach 
jak motyl polatać w słońcu

 

 

 

[Migrena]

@violetta

 

i mnie się ta lekkość bytu podoba niezmiernie :)

[violetta]

@Migrena jesteśmy tacy sami, podobnie lubimy spędzać czas.:)

[Migrena]

@violetta

 

zgadzam się z Tobą.

 

siedzę jeszcze w Wiedniu.

 

we wtorek pojedziemy do budapesztu i w polowie miesiąca wrócę z "tułaczki".

 

 

[violetta]

@Migrena oj powodzi ci się :)

[Migrena]

@violetta

 

niestety praca :)

[violetta]

@Migrena uważam, z bardzo fajnie, chciałabym pracować zagranicą:)

[Tymek Haczka]

@violetta

Dzień dobry dzisiaj Szanowna Autorko zawierzona Jedynemu!

 

Pozwolę sobie się rozpisać, ponieważ tutaj jest potencjał. 
 

1. Co tu jest?

 

„Schronienie” to miniatura na jednym oddechu, zbudowana z ciągu bezokoliczników:

 

upaść / przeciągać się / wypatrzeć / przewrócić się / pochodzić / polatać

 

Struktura jest jasna: fantazja o powrocie do dziecięcej swobody. To plus – wiersz wie, o czym jest.

 

2. Co działa

 

Ton – łagodny, trochę dziecinny. To może być atut, jeśli świadomie celujesz w perspektywę „wewnętrznego dziecka”.

Motyw trawy jako schronienia – jest potencjał na sensoryczność (zapach, dotyk, ukrycie przed światem).

 

Na razie to szkic – ale z czytelną osią.

 

 

3. Główne problemy

 

a) Klisze obrazów

 

Letnia wysoka trawa, owady na kwiatach, bukiet, kot, motyl, słońce – to zestaw jak z pocztówki.

Każdy z tych obrazów osobno jest poprawny, ale razem składają się na banalny katalog letnich skojarzeń. Nic tu nie zaskakuje.

 

Brakuje jednego, konkretnego szczegółu, który byłby „twój”, a nie z uniwersalnego banku obrazków.

 

 

b) Składnia i logika

 

 

„dla marzeń przeciągać się w niej” – to brzmi jak z notatki w kalendarzu. „Dla marzeń” jest abstrakcyjne i trochę publicystyczne. Marzenia czego? o czym?

„z bukietem znowu przewrócić” – przewrócić co? siebie? bukiet? składnia jest urwana.

„jak kot pochodzić na czworakach” – „pochodzić” jest tu bardzo nijakie słowo, bez energii.

Dwa porównania pod rząd: „jak kot / jak motyl” – rozmywają się, żadne nie ma szans wybrzmieć.

 

 

Całość czyta się raczej jak plan na wakacyjne popołudnie, nie jak wiersz.

 

 

c) Brak napięcia

 

Nie ma tu:

 

ani konfliktu (przed czym to schronienie?),
// niuansu (co w tej trawie jest nieoczywiste?),

ani żadnego „przeskoku” myślowego na końcu.

 

 

Ostatni wers („jak motyl polatać w słońcu”) nie dopowiada niczego nowego, tylko domyka serię oczywistych przyjemności.

 

 

 

 

4. Co bym sugerował jako redaktor

 

 

Jeśli chcesz z tego zrobić mocniejszy tekst:

 

Zawęź perspektywę – wybierz 1–2 motywy, np. trawa + jedno zwierzę. Resztę wyrzuć.

Dodaj rysę – niech to schronienie będzie przed czymś: hałasem, dorosłością, lękiem. Jedno zdanie potrafi odmienić wydźwięk.

Popracuj nad językiem:

zamień „dla marzeń” na coś bardziej cielesnego, konkretnego;

doprecyzuj „z bukietem znowu przewrócić”;

znajdź jedno mocne porównanie zamiast dwóch oczywistych.

 

Daj jeden gest, który zostanie w głowie – np. jedno zdanie, które przełamie sielankę czymś zupełnie innym (jak odcisk błota na kolanie, kleszcz w trawie, myśl o kimś, kogo tam brakuje).

 

5. Podsumowanie

 

Na razie to nie jest zły wiersz – to jest szkic: poprawny, ale całkowicie przewidywalny.

Masz dobry instynkt, żeby pisać miniatury; teraz potrzeba okrucieństwa redaktora:

 

mniej pocztówki, więcej tego, co naprawdę boli / ratuje w tej trawie.

 

A teraz przykład: 

 

Schronienie – wersja robocza

 

upaść w letnią, niekoszoną trawę

żeby na chwilę nic nie musieć

 

policzyć mrówki na łodygach

aż kolana wbiją się w ziemię jak pinezki

 

zgubić bukiet gdzieś między źdźbłami

zamiast ludzi słuchać świerszczy

 

przejść kilka kroków na czworakach

jak kot, który wrócił do domu

 

i dopiero wtedy zobaczyć

że to nie trawa mnie chowa,

tylko ja chowam się przed światem

 

Co tu zrobiłem:

 

zostawiłem jedną scenę: trawa = schronienie;

ograniczyłem obrazy (bez motyla, jeden „kot” wystarczy);

dodałem konkrety („niekoszona”, mrówki, kolana jak pinezki);

na końcu jest mały przeskok znaczeniowy – wyjaśnia, przed czym to „schronienie”.

 

 

Możesz Violetto oczywiście podmieniać wersy/obrazy, ale sam schemat (jedna scena + jeden twist na końcu) jest dobrym szkieletem do dalszej pracy.