Śnieg

[infelia]

Sanki, łyżwy i narty stoją gotowe.
Tata serwisant spisał się dzielnie,
Mama już wyznacza trasę kuligu,
A ja z nosem przylepionym do okna

 

Nadaremnie wypatruję płatków śniegu.
Gdzie jesteś, pani zimo? och, jak mi ciebie brak.
Pomacham do ciebie – o, tu, tutaj przyjdź
Proszę z tym artystą, co maluje szyby

 

W magiczne ogrody, wróć natychmiast!
Usyp nam ten cud puszysty jak manna
I chrupiący pod nogami; zapalę lampkę
Niczym latarnię morską na parapecie.

 

No chodź szybciutko, dość wyczekiwania.
Niech znów stanie się zima sroga,
Jak z pamięci wyjęta lub z kronik dziejowych.
Nawet nie wiesz, jak się stęskniłem za

 

Lepieniem bałwana z marchewkowym nosem.
Gdzie te czasy, gdy dobrą zabawę
Kończyło się z przemokniętymi rękawicami
I butami, a mokre portki aż prosiły się o lanie.

 

Rozmarzony, pod kołdrą cieplutką, się kulę,
Zaciskając kciuki, niczym kibic wytrwały,
Bo może w nocy zakradnie się jednak mróz
I uszczypnie mnie w nos, wołając: „to ja, zima!”