Faustus

[w0lfy77]

Lubię to miejsce, mógłbym kłamać Chciałem uciec, nie uciekam

 

Chciałem w końcu zmrużyć oczy w daleki sen…. 

Marzyłem, żeby nie zaznać poranku

I snułem plany na kolejne dni

 

Przysięgałem - jestem zmęczony

I nadal jak głupek grałem! 

Tę rolę co, 

Sprawia, że ciągle sobie mówię

Jestem słaby! Mogę więcej! 

 

Mówię, że ciąży mi to fizyczne ciało…. 

Więc chętnie czekam gdy w nocy czuję przeokropny głód 

A każdego ranka maluję inną twarz

 

Mówię że nienawidzę…. 

Ale kocham! 

 

I docierpię się w swoim jestestwie

By na końcu wreszcie obrócić się w nicestwie

[tie-break]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Skąd żeś to wyciągnął, spod jakiej ciemnej gwiazdy!?

Powiesiłeś w ten sposób swojemu wierszowi kamień na szyi i zrzuciłeś go w przepaść.

[w0lfy77]

@tie-break Tak prawdę mówiąc jest to parafraza słów Fausta „Zaznam w sobie, w jestestwie swoim się docierpię […] O jestestwo ludzkości mnożąc swe jestestwo, Aż, jak ona, obrócę się wreszcie w nicestwo.” Przekładu A. Pomorskiego, temu też tytuł to Faustus. Oczywiście można przede wszystkim mówić o osobistych odczuciach podmiotu w wierszu, dualność uczuć człowieka, ale Faust to również symbol całej ludzkości i w tym kontekście odpowiedź na pytanie „po co tu jesteśmy? czemu cierpimy?” 

[tie-break]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

I lepiej niech tam zostanie.