Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Historia edycji

Należy zauważyć, że wersje starsze niż 60 dni są czyszczone i nie będą tu wyświetlane
Moondog

Moondog

Porwała mnie jeśeń porwały wiatry
Do knajpy w tle słysząc psów ujadanie
Gdzie tania wóda i sprośne żarty
Mają umilić wszystkim poranek

 

Tu jedni piją od lat ten sam toasat
Ale mnie w kącie pochłania wiersz
We wszystkich tutaj jest inny obraz
We wszystkich podobny sens

 

Obok latarnie w których gasły zorze
Stoją cierpliwie czekając swej warty
Nim sny się wysypią niedokończone
I w uliczek ślepych wpełzną katarakty
 

Moondog

Moondog

Porwała mnie jeśeń porwały wiatry
Do knajpy w tle słysząc psów ujadanie
Gdzie tania wóda i sprośne żarty
Mają umilić wszystkim poranek

 

Tu jedni piją od lat ten sam toasat
Ale mnie w kącie pochłania wiersz
We wszystkich tutaj jest inny obraz
We wszystkich podobny sens

 

Obok latarnie w których gasły zorze
Stoją cierpliwie czekając swej warty
Nim sny się wysypią niedokończone
Wpełzną w uliczek ślepych katarakty
 

Moondog

Moondog

Porwała mnie jeśeń porwały wiatry
Do knajpy w tle słysząc psów ujadanie
Gdzie tania wóda i sprośne żarty
Mają umilić wszystkim poranek

 

Tu jedni piją od lat ten sam toasat
Ale mnie w kącie pochłania wiersz
We wszystkich tutaj jest inny obraz
We wszystkich podobny sens

 

Obok latarnie w których gasły zorze
Stoją cierpliwie czekając swej warty
Nim sny się wysypią niedokończone
I w uliczek ślepych wpełzną katarakty
 

Moondog

Moondog

Porwała mnie jeśeń porwały wiatry
Do knajpy w tle słysząc psów ujadanie
Gdzie tania wóda i sprośne żarty
Mają umilić wszystkim poranek

 

Tu jedni piją od lat ten sam toasat
Ale mnie w kącie pochłania wiersz
We wszystkich tutaj jest inny obraz
We wszystkich podobny sens

 

Obok latarnie w których gasły zorze
Stoją cierpliwie czekając swej warty
Nim sny się wysypią niedokończone
I w ślepych uliczek wpełzną katarakty
 

Moondog

Moondog

Porwała mnie jeśeń porwały wiatry
Do knajpy w tle słysząc psów ujadanie
Gdzie tania wóda i sprośne żarty
Mają umilić wszystkim poranek

 

Tu jedni piją od lat ten sam toasat
Ale mnie w koncie pochłania wiersz
We wszystkich tutaj jest inny obraz
We wszystkich podobny sens

 

Obok latarnie w których gasły zorze
Stoją cierpliwie czekając swej warty
Nim sny się wysypią niedokończone
I w ślepych uliczek wpełzną katarakty
 

Moondog

Moondog

Porwała mnie jeśeń porwały wiatry
Do knajpy w tle słysząc psów ujadanie
Gdzie tania wóda i sprośne żarty
Mają umilić wszystkim poranek

 

Tu jedni piją od lat ten sam toasat
Ale mnie w koncie pochłania wiersz
We wszystkich tutaj jest inny obraz
We wszystkich podobny sens

 

Obok latarnie w których gasły zorze
Stoją cierpliwie czekając swej warty
Nim sny się wysypią niedokończone
I w uliczek ślepych wpełzną katarakty
 



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Robert Witold Gorzkowski
      Latarnie przy knajpie

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Moondog bardzo ujmujący wiersz. Przez postać poety moja interpretacja zahaczyła o gwiazdy.
    • Robert Witold Gorzkowski
      Pięć sekund czasu II

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Annna2 zrobiłaś niesamowity klimat wraz z utworem czyta się go doskonale. Tak trochę nie mogę tego przeżyć bo pierwszy raz od lat nie udało mi się kupić biletu na konkurs na żaden etap. Choć mój faworyt zwyciężył nie byłem zadowolony bo 17 letnia Chinka skradła moje serce. Nie rozumiem decyzji sędziowskiej pomimo jego wirtuozerii, w grze jego nie było polskiego ducha polskiego dworu i polskiego kompozytora a wiersz bardzo inteligentny i na czasie!!! @tie-break obliczono że po upadku naszej cywilizacji zostanie warstwa na ziemi nie grubsza niż 1mm. O złomie nie było mowy.
    • _Maryanne_
      Kozi gust

      Przez _Maryanne_ · Opublikowano

      @nieporadnik   Dobre; żyto żrą i na drzewo też wejdą.        
    • Robert Witold Gorzkowski
      Doba

      Przez Robert Witold Gorzkowski · Opublikowano

      @Simon Tracy śmierć nie jest mi obca, już się z nią zapoznałem i często ma ludzkie oblicze. Ja ją wręcz zaplanowałem, tylko w momencie wchodzenia w jej objęcia silniejsze były oczy mojej mamy, które przebiły się przez śmierć. Poezja to było remedium na moje stany. Przez długi czas moi przyjaciele znając moje jesienne skłonności nękają mnie telefonami. Czy jeszcze o nich pamiętam tak pamiętam, czy jestem im wdzięczny nie wiem raz tak raz nie. Półtora roku temu ożeniłem się i chyba to był przełom, kiedy powiedziałem śmierci że musi jeszcze poczekać. Moja żona wie że ja śmierci się nie boję i każdego dnia upewnia się że nie chcę pójść w jej ramiona. Patrzy na mnie z taką miłością że mnie rozczula - w końcu mam dla kogo żyć. Znajomi pomogli mi wydać tomik moich destrukcyjnych wierszy. Nie były one szczególnie okrutne bo tych dla mnie najbardziej destrukcyjnych nie dałem a i tak powodowały w ludziach duże emocje wraz z ich odrzuceniem i nie czytaniem mojego piekła. Dla mnie jednak to jest dziennik, który czytam sobie gdy dopadają mnie czarne myśli i jest mi lepiej. Mój serdeczny przyjaciel twierdzi że ludźmi z grupą krwi 0Rh+ trzeba się specjalnie zajmować bo są bardziej samodestrukcyjni. I może coś w tym jest. A może to wszystko to tylko plotki. W każdym razie jest noc 3:35 a ja pomimo zmęczenia piszę wiersz i na chwilę oddaliłem się myślami i przypadkiem przeczytałem twój wiersz i wiem o czym piszesz a to już bardzo dużo. I wiedz że taka poezja też jest potrzebna tylko z gruntu odrzucana przez ludzi bo strach bo obawy o wywołanie wilka z lasu, a ci którzy czują tak samo się nie odezwą ale bardzo ją czują i bardzo im pomaga współistnienie w cierpieniu. Rozpisałem się bo wiersz mnie ujął pozdrawiam 
    • _Maryanne_
      Babo, aby baobab.

      Przez _Maryanne_ · Opublikowano

      E, ty babo, a... be; już masowo sam żuje baobaby te.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...