Las

[Duch7millenium]

W tej ciemności, wśród drzew i ścieżek podleśnych kroczyłem
patrząc na pnie rzeczy smutnych, na ciemniejące gałęzie myśli
ich kora nierówna, ich korzenie poplątane.
Potykając się o nie, łamałem kości, naciągałem mięśnie,
naznaczone znamieniem czasu pnie ponacinane
uznawałem za znak sędziwości
W mądrości swojej jednak nie pojąłem
że nie należy zatrzymywać się nad nimi,
pochylać głowy nad tymi stertami gruzu
rozsypanego przez tych, co nie mają na uwadze przechodniów
, którzy w cieniu księżca odszukiwali drogi do nieba
lecz ja nie pójdę już za ułudą, ze łzami już nie przyjdę przytulać brzoz wysokich
światło księżyca pomimo blasku odbija zaledwie promienie słoneczne, a sklepienie wciąż ciemne
i tak potykając sie raz za razem, updadłem niczym martwy
resztkami tchu pacierz zmawiając,
posłyszałem tylko słowa:
po prostu idź

gdzie światło i ciepło - tego do końca nie wiem
lecz wstałem i poszedłem
nie patrzac za siebie