Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

pierwszego kontaktu

Roma
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Roma

Roma

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

to trzeba leczyć

 

arytmię wzruszeń

słowa przekraczające wszelkie normy

zwyrodnienie wierszy

 

echo rozhulać pomiędzy żebrami

w przewlekłych niedopowiedzeniach

w niewydolnej puencie

niedołężnych wersach

 

i już na czczo zakamarkami bez latarni

bez smutnych oczu

unikając każdego

z tych miejsc

które można by nazwać

tęskno przeczekalnią

dojść tam

gdzie sprawdzą

 

z krwi:

ile we mnie poety

 

 

 

przepracowanie popełnionego kiedyś wiersza "kompleksowo"

 

 

 

Edytowane przez Roma (wyświetl historię edycji)
3
Berenika97

Berenika97

Opublikowano
Opublikowano

@Roma

Dotykasz wewnętrznej walki z autentycznością twórczą i pytaniem o prawdziwość poezji we własnych żyłach.

Szczególnie porusza mnie ta medyczna metaforyka na początku - "arytmia wzruszeń", "zwyrodnienie wierszy", "niewydolna puenta" - gdy emocje nie chcą się ułożyć w rytm, gdy słowa wydają się chore, gdy zakończenie nie ma siły. Poetyckie cierpienia - świetne.

A to zakończenie! "z krwi: ile we mnie poety" - to pytanie o to, co w nas jest prawdziwie poetyckie, a co tylko udawaniem.

Naprawdę zmusza do refleksji - jest super!

1
Roma

Roma

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Berenika97 dziękuję...

Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy.

 

Wydaje mi się, że we mnie już z "poetki" mało zostało, stąd ten wiersz.

Nie odnajduję się już w pisaniu i to takie jakby pożegnanie z przygodą.

Cieszę się i dziękuję, że bierzesz w nim udział.

Powodzenia w dalszym pisaniu, bo pięknie się rozwijasz :)

@infelia mogę się do tego garnca dorzucić. 

Dzięki za zajrzenie :)

1
Roma

Roma

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano (edytowane)

@Berenika97 wiesz, ja już od jakiegoś czasu czuję wypalenie. Ta decyzja dojrzewa we mnie już dość długo i tak trochę nie chciałam jej podjąć, ale to już najwyższa pora. 

Nie ma co smutać :) Będę wpadać i czytać Twoje jak i innych piękne wiersze - tego sobie nie odmówię.

Pozdrów męża i podziękuj mu ode mnie :)

@infelia no i poprawiłaś mi humor, dzięki piękne :)

Ej no, nie uciekam i chyba nie zmiękłam xD to raczej kwestia tego, że więcej widzę, w końcu. Nie ma co się zmuszać do pisania.

Czytać Was zamierzam dalej, bo naprawdę warto :)

Edytowane przez Roma (wyświetl historię edycji)
1
Nata_Kruk

Nata_Kruk

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... otóż to. Dołączam do Bereniki.

Roma.. nie jesteś pierwsza i nie będziesz ostatnia... :) Czasami porządna przerwa czyni przysłowiowe.. cuda.

Dobrego odetchnięcia...

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ViennaP
      Obsesja

      Przez ViennaP · Opublikowano

      Jesteśmy wirtualnymi znajomymi nigdy się nie widzieliśmy nigdy niczego sobie nie obiecywaliśmy nigdy niczego od niego nie chciałam i mówiłam mu to nie słuchał   chroniąc swoją prywatność kłamałam podobnie jak on który ma sto twarzy   wymyślał mnie sobie latami w kolejnych wierszach i listach od lat codziennie na nowo   wściekły że jestem inna niż ta którą sobie wymyślił uderzał mnie w twarz   czy zwracam na to uwagę? już nie bo wiem że ma na moim punkcie obsesję   jednego dnia nie jest w stanie wytrzymać bez pisania o mnie i obrażania mnie obsesja   na szczęście dzieli nas bezpieczna odległość   Żegnaj...    PS  Wszystkiego dobrego Ci życzę. 
    • Kamil Olszówka
      Zgoda na ekshumacje...

      Przez Kamil Olszówka · Opublikowano

      Nareszcie zgoda na ekshumacje... Choć czasu upłynęło tak wiele... Bolały wspomnienia w cichy szloch przyobleczone, Padało nocami tysiące łez…   Zgoda niepełna... częściowa... Wciąż więzną w gardle niewykrzyczane słowa... O bólu który w kresowych rodzinach, Tlił się przez kolejne pokolenia...   A przecież każdy człowiek, Zasługuje na godny pochówek, By migocący znicza płomień, Cichym dla niego był hołdem,   By kamienny nagrobek, Wiernie pamięci o nim strzegł, Imię i nazwisko na nim wyryte, Milczącym pozostało świadectwem…   Nareszcie godny pogrzeb… Polaków zgładzonych przed laty okrutnie, Przez w ludzkich skórach kryjące się bestie, Pogardą i nienawiścią nocami upojone…   Tamtej strasznej nocy w Puźnikach, Ciągnąca się noc całą mordów orgia, Dziesiątki bezbronnych ofiar przyniosła, Zebrała śmierć okrutne swe żniwa.   Bohaterska polskiej samoobrony postawa, Chaotyczna desperacka wymiana ognia, Niewiele pomogła i na niewiele się zdała, Gdy z kilku stron zmasowany nastąpił atak.   Spod bezlitosnych siekier ciosów Banderowskich zwyrodnialców i okrutników, Do uciekających z karabinów strzałów, Pozostał tylko wypełniony zwłokami rów…   Po tak długim czasie, Nikczemnego tłumienia prawdy bolesnej, Przyodziewania jej w kłamstwa łachmany podłe, Tuszowania przez propagandę,   Dziesiątki lat zwodzenia, Kluczenia w międzynarodowych relacjach, Podłych prób o ludobójstwie prawdy ukrywania Oddalały żądanych ekshumacji czas…   By w cieniu kolejnej wojny, Niechętnie padły wymuszone zgody, By pozwolono pomordowanych uczcić, Na polskich kresach w obrządku katolickim,   By z ust polskich księży, W cieniu tamtych zbrodni straszliwych, Padły słowa o Życiu Wiecznym, By złożono trumny do poświęconej ziemi…   Choć niewysłowionych cierpień ogrom, Milionów Polaków na kresach dotknął, Czapkując radosnym z dzieciństwa chwilom, Otulili czule swe wspomnienia pamięcią.   I gdy snem znużone przymkną się powieki, Wspomnieniami w blasku księżyca otuleni, Pielgrzymują nocami do sanktuariów kresowych, Starzy zza Buga przesiedleńcy.   A gdy niejednej księżycowej nocy, Starzy siwowłosy kresowiacy, Modlą się za swych przodków i bliskich, My także za nich się pomódlmy…   Za pomordowanych w Puźnikach, Za zgładzonych we wszystkich częściach Wołynia, Niech popłynie i nasza cicha modlitwa, Przyobleczona w piękne polskiego języka słowa…   - Wiersz poświęcony pamięci Polaków pomordowanych w Puźnikach w nocy z 12 na 13 lutego 1945 roku przez sotnie z kurenia Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA) Petra Chamczuka „Bystrego”.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

           
    • _Marienka_
      Degenerat

      Przez _Marienka_ · Opublikowano

      Jar na głaz; a tu ile może jeżom Eliuta - załga raj.  
    • _Marienka_
      żniwa win

      Przez _Marienka_ · Opublikowano

      Mat Ina - żet, ale że ty zbiorom, i moro bzy - też Ela, też Ani tam.    
    • _Marienka_
      Okroili, orko

      Przez _Marienka_ · Opublikowano

      Gór udar; rad ucięto w kwotę, i cuda - radu róg.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...