Abyss

[Robert Goraj]

Abyss

Niebo bez dna,
ziemia bez końca,
człowiek bez granic.

 

Otwórz oczy:
gwiazdy świecą,
piekło płonie.

 

Tam, gdzie nie ma nic,
jest wszystko.

Ogarnij to „wszystko” ramionami,
a zobaczysz, że nie masz nic —
tylko ciemność,
którą oddychasz.

 

Otchłań wpatruje się w ciebie
jak w czarne, tłuste bagno.

Widzi swoje odbicie:
złe, radośnie koszmarne,
skrzywione uśmiechem.

 

A ty… drżysz.
Boisz się.

Otchłań nie pożera,
tylko czeka, aż sam w nią wskoczysz.

 

A wtedy zrozumiesz:
nie ciemność była twoim wrogiem,
lecz własny cień.

Cierpliwy i cichy jak sumienie,
które nie prosi o rozgrzeszenie,
lecz o odwagę,
by spojrzeć na siebie.

 

I zobaczyć, że skok
nic ci nie da.

 

Otchłań istnieje,
dopóki się z nią mierzysz.

Jesteś jej oddechem,
dopóki w nią wierzysz.

 

[Annna2]

@Robert Goraj  nie oglądałam serialu, a wiersz ciekawy.

Równiny abisalne- morze- które dla nas wydaje się nie mieć końca,

albo otchłań rozpaczy- z którego nie widzimy możliwości wyjścia

[Naram-sin]

Dużo wody do odlania, ale kilka uderzająco trafnych spostrzeżeń doskonale puentuje mroczne mechanizmy psychiki człowieka. Na szczęście dotyczy to jednostek, a nie całego gatunku ludzkiego.