Zaszyty

[wierszyki]

 

Sześćdziesięciokartkowe

trzy zeszyty, dwa w kratkę.

Dwa. Szesnastokratkowe, zeszyte tu na linii

okna dla twoich oczu, bo dla oczu jest limit.

Jeśli piszesz, to proszę, nigdy tak drobnym maczkiem.

W linie grube, czy cienkie…

Dwu czy trójkolorowe?

Czy w te linie się zmieści nie krzyczący też człowiek?

Potem wprzód i do tyłu, zawijas jak się patrzy.

Gruba z chudą pobiegnie. Aż margines się dowie.

 

"Świat (nam) zabiera tych,

którzy na to nie zasłużyli".*

Rude włosy miała. Jarzębinowy uśmiech
i w środku ciepła cała. Tak szybko zeszłaś, usnąć.

 

Kasztany dzieciom - serca,

spacer długi pod górę.

Niosą uśpionej mamie, w koralach miękkich - szkołę,

w tornistrach jeszcze bułkę. Jarzębinowej dróżce.

 

 

 

Edytowane 16 godzin temu przez wierszyki
Uklad (wyświetl historię edycji)

[infelia]

@wierszyki Grubo szyte. Pozdrawiam.

[wierszyki]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Troszkę poprawiłam rytm w tercynach, przywracając stary układ słów.  Choć może teraz jest gorzej z innych powodów. Ale w sumie moze lepiej. Dziękuję, pozdrawiam.

[Berenika97]

@wierszyki

W Twoim wierszu ujął mnie moment przejścia od konkretów do metafizyki - od zeszytów do refleksji o życiu i stracie. "Rude włosy" i "jarzębinowy uśmiech" tworzą tak żywy, ciepły portret, że niemal można poczuć obecność tej osoby. A potem ten kontrast - "tak szybko zeszłaś usnąć" - brzmi tak delikatnie.

A obraz dzieci niosących "uśpionej mamie" kasztany-serca jest przepiękny i rozdzierający jednocześnie.

Wzruszający tekst!

[wierszyki]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję, bardzo ładnie opowiedziałeś o idei tego wiersza.

 

 

Wszystko pasuje, bo... jest prawdziwe. Dziś był bardzo gorący dzień, prawie 30 stopni, w pełnym słońcu pod dość dużą górkę na cmentarz, podobnie jak w inne dni do szkoły.

Rzeczywistość jest znacznie bardziej rozdzierająca.

Dziękuję, pozdrawiam serdecznie.