Ławka

[infelia]

Przechodniu, dokąd tak pędzisz?
Odsapnij, nabierz tchu, daj odpocząć nogom,
Zluzuj krawat, otrzyj pot.
„Masz rację, dobry człowieku.

 

Strudzony jestem niemiłosiernie,
Sam nie wiem, gdzie lezę, gdzie biegnę.”
Opowiedz mi swoją historię.
„Nie jest łatwa, jedna wielka podróż,

 

Pełna klęsk, rozczarowań i pomyłek.
Przyszłość widziała mi się obrazem doskonałym.
Miałem plany, aspiracje i pomysły.
Chciałem dotknąć szczęścia,

 

Złapać je za guzik kominiarza.
Oj, działo się w mym życiu, a było to tak:
Ukończywszy kurs raczkowania, dyplomem wyróżniony,
Przysposobiony do maratonu w chodzie,

 

Wyskoczyłem z łóżka dziecinnego,
Po rynnie i piorunochronie ruszyłem w dal.
Na Hogwarcie, nauki pobierałem pilnie,
Na jarmarkach, sztuczki wyczyniałem dzikie.

 

Z Robin Hoodem królewiczów napadałem,
Na lasso łapałem meteory zabłąkane.
„Ośle”, łajał mnie Albercik Einstein:
„Co tu kartkę mi zakrzywiasz, co ty knujesz?”

 

Grawitacja! — w brodę mu plułem.
W Toruniu, będąc gościnnie przejazdem,
U pani uczonej, astronom Kopernik zwanej,
Gały wlepiałem w lunetę namiętnie.

 

Nie gwiazd szukając, ni czarnej materii
Lecz dziewoi w wieczornych ablucjach.
Fundamenty pod wieżę Babel kładłem…
Co za wstyd!— runęło, poszło w proch.

 

Na Santa Marii, pod okiem Kolumba,
Żagle rozwijałem, w bocianim gnieździe,
Zamiast czuwać, mocno chrapałem.
Pod Troją, w bebechach konia,

 

Z desek okrętowych zbitym
Na szturm czekałem, prężąc muskuły.
Po latach, o siwym włosie, obolały
Zamarzył mi się uniwersytet trzeciego wieku.

 

Czterystostronicowe CV w kopercie
Łup — na biurko złożyłem.
Sekretarka czujna, spisek zwęszyła,
Już po saperów miała dzwonić.

 

Oko jej puściłem z błazeńskim uśmiechem,
Aż zachichotała, skrywając w dłoniach rumieniec.
„Kawy? ciastko? niech Pan opowiada”

A było to tak...