Liście spadają, spadają z odległości,
Jakby więdły dalekie ogrody nieba;
Spadają przeczącymi gestami.
A ciężka Ziemia spada nocami
Spomiędzy gwiazd do samotności.
Spadamy wszyscy. Ta ręka już tonie.
I spójrz: z każdym z nas tak się stanie.
A przecież jest Ktoś, kto to spadanie
Nieskończenie miękko chwyta w dłonie.
I Rainer:
Die Blätter fallen, fallen wie von weit,
als welkten in den Himmeln ferne Gärten;
sie fallen mit verneinender Gebärde.
Und in den Nächten fällt die schwere Erde
aus allen Sternen in die Einsamkeit.
Wir alle fallen. Diese Hand da fällt.
Und sieh dir andre an: es ist in allen.
Und doch ist Einer, welcher dieses Fallen
unendlich sanft in seinen Händen hält.
.thumb.jpeg.b5ae7bcef73c3501c1166879fc389fb7.jpeg)
