Nadmiar życia

[Katarzyna Anna Koziorowska]

Podglądam Cię przez szybę.

Jesteś taki sam,

jak w poprzedniej epoce: nosisz wciąż

te same sny,

identyczne złudzenia.

 

Czuję, że nie pasujesz do rzeczywistości,

jak element z innej układanki.

Pragnę wypełnić Tobą

moją wieczność.

 

Marzę, żeby życie rozproszyło się

na siedem stron świata.

Od dziś przyszłość należy

wyłącznie do mnie.

 

Od dziś napotykam Cię tylko

w innej współczesności.

 

Spijam z Twoich warg miąższ

zakazanego owocu;

jawa jest tak łatwopalna.

Być może zmierzch nauczy mnie,

jak odchodzić wraz ze światłem.

 

Wierzę, że łzy nauczą mnie więcej

niż wyszeptana ballada.

Ballada, która kwitnie w duszy,

zmaga się z nadmiarem życia.

[Jacek_Suchowicz]

ładnie opisane emocje

kobiety w wieku Balzaka

świat wokół odleciał

a ona wciąż taka

 

i nic się w niej nie zmieniło

z owocu zakazanego

miąższ ukradkiem spija

i co będzie z tego?

 

kolejne łzy może rozpacz

pytanie czy było warto

wszystko ma swój koniec

być przegraną kartą

 

pozdrawiam