pomysł znakomity - z realizacją trochę gorzej
villanella -
(fr. villanelle) – utwór wierszowany wywodzący się z włoskiego folkloru, ale rozwijany od XV do XVII wieku we Francji. Tam też został skodyfikowany przez poetę Jeana Passerata (1534–1602). Po dwustu latach rozwoju gatunek ten został zarzucony, aby się odrodzić w XIX wieku w poezji angielskiej. Rozwijana przez takich autorów jak Austin Dobson czy Oscar Wilde vilanella nabrała cech filozoficzno-refleksyjnych. W XX wieku vilanelle pisali min. W.H. Auden, Dylan Thomas czy Elizabeth Bishop. W polskiej literaturze ten gatunek uprawiał m.in. Stanisław Barańczak.
Vilanelle cechuje kunsztowna konstrukcja, na którą składa się pięć trzywersowych strof rymowanych w układzie aba. Szósta, ostatnia strofa, zbudowana jest z czterech wersów w sekwencji abaa. Układ wersów musi spełniać sztywne warunki. Pierwszy wers, lekko zmodyfikowany, musi się pojawić jako trzeci w drugiej, czwartej i szóstej strofie, a wers trzeci na końcu strof trzeciej, piątej i szóstej. Sens powtórzonych wersów może być zmieniony, natomiast rym, rytm i brzmienie powinny zostać zachowane
proponuję poprawić rytm
Wiersz przecież nie ma żadnej władzy. 6/4
Można wziąć tyle tych zachwytów. 6/4
Zanurzyć się i nic się nie zdarzy. 6/4
Zagrać polifonie, choć nic nie wygramy. 6/6
Gdy tchu zabraknie ocali z zaszczytów, 5/7
bo wiersz nie ma żadnej władzy. dalej się sypie
Melozzo da Forli- tych obłoków mapy
Agnus dei tych wszechrzeczy atutów
zanurzyć się w nich, a nic się nie zdarzy.
Zima Bruegla- tu aż twarz cała parzy
Upiory Goi grozy wielkich niebytów
jak strofy, co nie mają żadnej władzy.
Dante wciąż niewarty żadnej ofiary.
Cieniem bzów jaśniejących nawyków,
zanurzyć się i nic się nie zdarzy.
Gdy życie o kłamstwie wciąż marzy.
a śmierć prawdą wyzwolonych świtów.
Wiersz przecież nie ma żadnej władzy,
zanurzyć się w nim, a nic się nie zdarzy.
a bardzo łatwo można poprawić i będzie cymes a jak na razie produkt villanellopodobny
pozdrawiam
