Woda

[wierszyki]

 

 

 

A ja poproszę o łyk espresso
a w nim czułości zranionych kobiet
cór, które wzrosły
w przypominaniu
słów, co jak gwiezdny
pył gładził powiek.

 

Gdzie łyżka z kubkiem jakby od wczoraj
i w każdym kątku szyk doskonały —
opowieść krótka o braku ciebie
o tym, że z każdym
dniem stert banały.

 

Naparstek czasu w pokłutych palcach
z każdej gablotki
zadra Koryntu,
a ty mi jesteś tak jak anioły,
nie wiedzieć kiedy, też do naprawy.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[Jacek_Suchowicz]

Naparstek czasu w pokłutych palcach

w każdej gablocie zadra Koryntu

a może przestać wspominać walczyć

każdy jest wolny w mowie w uczynku

 

zawsze złudzenia a nuż się zmieni

da się naprawić wszystko posklejać

bo było cudnie razem złączeni

oprzytomnieje powróci teraz

 

owszem powróci może łaskawie

aby przez chwilę rolę odegrać

czy coś zrozumiał żeby naprawiać

wmawiamy w siebie pragniemy nieba

:)))

[Berenika97]

@wierszykiTwój wiersz smakuje jak goryczka espresso – krótki, intensywny, pozostający długo w pamięci. Uderza subtelnością obrazów: "czułość zranionych kobiet", "naparstek czasu w pokłutych palcach", "zadra Koryntu" – to metafory pełne emocjonalnej historii ukrytej pod powierzchnią. Piękna liryka.