Jak proch po polanie

[fawn334]

Znużone ciało po nocnym łożu biega,

Nie chcę istnienia! - poza ogniem pocałunków księżyca.

Ściana z betonu - ja poza jej kresem, 

poduszka bez krwi. A gdzie krew?

 

Życie bez krwi - jak kielich bez wnętrza,

napełnić nie zdołam, brak miejsca, brak miejsca!

Choć kroplę, choć łyk - o, Matko!

Z piersi swej utocz, jak pelikan nad gniazdem!

 

Ty, królowo, matko gwiazd i komet,

ukochaj me ciało poza ścian betonem,

wciśnij w ramiona - jak strzałę w serce!

Ciało człowieka - wszak więcej nic nie chce.

 

Zmiel i rozsyp jak proch po polanie,

rozdepcz i zniwecz nim ranek nastanie,

w objęciach rozkwitu - jak płód w żywym łonie,

to żywe - tak żywo - jest myśleć o zgonie!

 

Pod szarfą z błękitu, w gwiaździstych diamentach,

ma pierś martwa - nocy ręką dotknięta.

Pocałunek jak śmierć - bez twarzy i imienia,

rozpływa się w mroku - bez śladu istnienia.

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - ciekawie piszesz - kupuje to - 

                                                                        Pzdr.serdecznie.