Zamrożenie

[Hiala]

Bez krzyku i bólu.
Nie płynie, nie spada.
Zimna pustka,
której inni nie widzą.

Z uśmiechem
na twarzy –pod lód

wchodzisz powoli.
Każde „wszystko w porządku”
echem się odbija,
i niknie gdzieś w bieli.

Z wyciągniętą ręką,
na dnie szukasz pomocy.
Daremnie? Nie.
Jednak jest światło.
Ledwo, ledwo, znów szansa

od losu.
Ze łzami sięgasz po ratunek—ale jak to będzie.
Może... jeszcze nie jest za późno.
Któż to wie?

[Dagna]

@Hiala bardzo podoba mi się obrazowanie pierwszych dwóch strof, zwłaszcza wchodzenie pod lód, bo osobiście szalenie lubię zimę, biel, harmonię pejzażu :)
Natomiast z pustką jest jak z nudą, mrokiem, czy emocjonalnym „zimnem” - te stany nosi się „w sobie” i wówczas one  emanują  na zewnątrz, a przecież byli tacy, którzy potrafili nawet w więzieniu napisać swoje największe dzieła i to węglem(!) i nie skarżyli się na pustkę, lecz czerpali garściami z zasobów własnej duszy…
Świat nam się jawi takim, jak my się w nim czujemy, a czynniki zewnętrze są wtórne, ( no, chyba,że ktoś doświadczył prawdziwej traumy ja utrata kogoś z rodziny, utrata pracy, czy choroba…), pozdr.

 

Edytowane Poniedziałek o 12:25 przez Dagna (wyświetl historię edycji)

[Hiala]

@Dagna dziękuję i pozdrawiam serdecznie 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - jestem na tak -

                                           Pzdr.