krainy łagodności

[Roma]

rozgryzaj

aż pęknie

rozleje się

na wargi

 

(smakuje endogenicznie

soczyście

słodko-słoną dopaminą)

 

wysysaj

kolagen z kości

aż zwinie się

w każdą z liter

 

(rozpływa się rozkosznie

w twoim języku

glutaminowymi słowami

giętkim umami)

 

nasycaj

trzewia wierszem

wysokiej próby

melodią

 

(lirycznie cię roznuci

rozśpiewa)

 

 

Edytowane 11 godzin temu przez Roma (wyświetl historię edycji)

[Dagna]

@Roma moim

zdaniem fakt, że Twoja twórczość pozbawiona jest dystansu, nie dodaje jej ( może przez Ciebie upragnionej) autentyczności. Ta sztuka jest nazbyt ekshibicjonistyczna i dlatego sama niejako pozbawia się  walorów artystycznych, bo bliżej jej do ekspresji obliczonego na efekt  performance’u, niż do sensownego, zniuansowanego przekazu, pozostawiającego jeszcze oddech i przestrzeń do domysłów dla czytelnika. Chętnie śledzę twórczość ( niekoniecznie portalową), która jest dla mnie zaproszeniem do głębszego artystycznego przeżycia , lub pobudza do interesującej refleksji. W przypadku Twoich wierszy, mam wrażenie, że mimowolnie sama jako Autorka strącasz się w przegródkę: „ obiekt” i to jest cechą twórców którzy nie mają wyważonych proporcji między ekspresją, przekazem a środkami ( tutaj jest to język). Moim zdaniem punkt ciężkości powinien spoczywać na dobrej poezji, a nie na „ drapaniu własnego pępka” przez Autora, bo nawet tzw.życiopisanie wówczas jest prawdziwe, gdy niesie całą gamę odczuć, przemyśleń, a nie ogniskuje się wyłącznie na doznaniach fizycznych, - bo to szkodliwa redukcja, pozdrawiam.

[Naram-sin]

Na samym końcu poczułem ulgę, że to tylko o wiersz chodzi.

Tytułowa łagodność w zestawieniu z tym tekstem to prawie jak oksymoron.

 

Podmiotka liryczna odczuwa ekstremalnie silne pragnienie intymności z adresatem; oczywiście ma się to odbyć za pośrednictwem utworu poetyckiego (chyba jeszcze wciąż nienapisanego) i w jego przestrzeni, celowo wykreowanej na cielesną, aby pokazać fizyczność relacji.

Rolę wektora, który przenosi emocje między sensem słów a psychiką pełnią zmysły (tu wyeksponowany zmysł smaku).

Wiersz wpisuje się w najbardziej pierwotną, powiedziałbym, atawistyczną koncepcję poezji, gdzie wrażenie estetyczne nie jest celem samym w sobie, ale pełni służebną rolę (konieczność uregulowania wewnętrznych napięć).

Edytowane 8 godzin temu przez Naram-sin (wyświetl historię edycji)

[Roma]

@Dagna Dziękuję za Twój komentarz. Rozumiem i szanuję, że odbierasz moje pisanie w taki a nie inny sposób. Pewnie w wielu kwestiach masz rację...

Nie chcę już jednak tłumaczyć się ze swojego podejścia do poezji. To przestrzeń, w której na swój sposób się odnajduję ,w której, choć mimo tego nie widać, jestem szczera. I to mi wystarcza.

Jeszcze raz dziękuję za komentarz i pozdrawiam.

[Dagna]

@Roma oczywiście rozumiem, trzymam kciuki za ciekawe kierunki rozwoju, jakie obierzesz - wszyscy przecież jesteśmy w drodze…, pozdrawiam również.

[Roma]

Dzięki za uważne czytanie, jak zwykle zresztą i za podzielenie się spostrzeżeniami. Tytułem chciałam nawiązać do poezji śpiewanej, w mojej głowie grało to z treścią.

Chciałam w tym wierszu zbudować przestrzeń intymności i cieszę się, że to wychwyciłeś.

Co do tego, że

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

się w pełni zgadzam.

Jeszcze raz dziękuję za wejście w tekst.

@Dagna bardzo dziękuję, dużo to dla mnie znaczy.

[violetta]

Człowiek się rozpuszcza czytając i marzy

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[Roma]

@violetta dziękuję, miło mi to czytać :)