rozdrapywanie

[Gosława]

zielone oczy agrestu spoglądają ukradkiem spoza sztachet 
bluszcz szczelnie oplótł wystające zadry dech 

pod ścianą przelewa się beczka 
deszczówka raz po raz 
chlupocze wypełniając brzegi 
w płatkach dzwonków  mszyca 

Anna rośnie jak trawa
do nieba 
łagodnieje w świetle zroszona  deszczem

ptaki uważnie patrzą w niebo 
za las 
tam wśród połamanych konarów
mgła osiadła matowiąc przestrzeń 

została niepewność o jutro 
 

[wierszyki]

Cóż bez oczu.
Ładny, spokojny, melancholijny wiersz,

Pzdr.

[MIROSŁAW C.]

@Gosława

Sielsko - przednie. 

Pozdrawiam. 

[Gosława]

@wierszyki dziękuję

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@MIROSŁAW C. dziękuję pięknie

[Witalisa]

@Gosława Czytelnicy zauważyli melancholię, sielskość, ja wybiorę uważność... ale to wszystko nie pasuje do tytułu – dla mnie zagadka.

[Roma]

obrazy jakby senne, baśniowe, a jednak czuć niepokój, napięcie...

przemawia do mnie Twój wiersz.

Pozdrawiam :)

[Gosława]

@Witalisa rozdrapywanie ran czegoś z czym podmiot liryczny nie potrafi zapomnieć 

Coś co jest jak striptizerki który aż się prosi o zerwanie 

O tym jest ten wiersz 

O braku wewnętrznego spokoju 

Dziękuję pięknie za czytanie

@Roma bardzo dziękuję za czytanie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

pozdrawiam serdecznie

[Witalisa]

@Gosława – rzeczywiście, w każdym obrazie jest jakiś cień; ale zdarzają się te małe epifanie, które wygładzają spięcia. Pozdrawiam i pięknego dnia

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.