Składam łabędzia z chusteczki

[Damian Trzosowski]

 

Składam łabędzia z chusteczki 

Składam go w mych dłoniach 

Składam łabędzia z chusteczki 

Składam go gdy konam 

 

Strumień krwi po ręce płynie 

Płyną łzy po twarzy 

Krew na ręce w końcu spłynie  

Schną łzy na mej twarzy 

 

Ból już odszedł łzy ustały 

Nie ma światła w oczach 

A w mych dłoniach łabędź cały 

 razem ze mną skonał 

 

Tylko jedna rzecz została 

po tym wielkim bólu 

Smutek żal nienawiść w sercach 

Cień niezrozumienia 

a w mej głowie w tamtej chwili sposób ukojenia

[Naram-sin]

Słabe początki. Rozpaczająca, konająca w krwawych mękach dusza, dobijana w jeszcze okrutniejszy sposób ludzkim niezrozumieniem i podłością świata. Czy naprawdę to może zainteresować czytelnika? Czasy, kiedy jedną z niewielu masowych rozrywek było oglądanie egzekucji skazańców, dawno już minęły. A tutaj mamy do czynienia z taką ilością dramatyzmu (sztucznego), jakbyśmy stali przed pręgierzem lub gilotyną i patrzyli na los-oprawcę i ćwiartowaną na części ofiarę.

Nigdy nie zrozumiem, czemu tylu autorów wciąż wykonuje makabryczny wyrok na swoich podmiotach lirycznych (de facto na sobie samym), z sado-masochistycznym zadowoleniem. I to wielokrotnie (zazwyczaj) w kolejnych wierszach.

[Damian Trzosowski]

@Naram-sin to co napisałem odzwierciedlało mój aktualny stan psychiczny, to co pisze zawsze odzwierciedla moje emocje. Nigdy nie miało to na celu zachęcić kogoś, a jedynie pomóc wyrazić to co czuję. 

[Naram-sin]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

W poezji najważniejsze jest, JAK to wyrazisz, a nie CO wyrażasz.