Zwykłe spotkanie

[Dominika Moon]

O patrz Ty się!

Ktoż tu przyszedł w gości?!

 

Siadaj zrobię kawę

Czajnik mam nowy

2 łyżeczki?

 

Mam ten chodzik na kółkach

To wszędzie se nim podjadę

 

/Ajaj/

 

O! Widzisz?

Stoliczku, nakryj się

Proszę

Chcesz kawałek placka?

Wczoraj piekłam, dobry

 

Czekaj, ekhm!

 

Se klapne tutaj

Stara żem już

A tak to ło

 

Wstawać

Zaraz kłaść się trzeba

Wstawać

Ból w kolanie

Chyba deszcz będzie padał

 

Podaj mi ten lek, o tu o

Leży na szafce pod telewizorem

 

Koleżanka dzwoni

Poopowiadać

Syn jej wziął ślub i się rozeszli

Widzisz

Chyba się nie dogadali

 

Rzuć mi tym kocem

Stopy

Zmarzły mi całe

 

I co ja mówiłam?

 

Mój Pikuś wczoraj latał po dworze

I cały ufajdany w błocie wrócił

Na tapczan skoczył

Zasłony pobrudził

 

/Ajaj/

 

Znowu będę miała roboty

Cholera jedna

Ni rozumie

 

Jeszcze kwiatki muszę podlać

Jak

pójdziesz

 

A tak to o

Człowiek nie może

A musi

 

 

 

A mogłam...

[Dagna]

@Dominika Moon …komu i na co wypisywać takie bzdety ? Przecież to pisanina poniżej wszelkiego poziomu, nawet jak na portale…

[violetta]

Proza życia starość radość :)

[Dominika Moon]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję za Pani opinię.

Przykro mi, że ten utwór nie przypadł Pani do gustu oraz, że nie spełnia wszelkich powyższych poziomów. 

 

Zachęcam do zapoznania się z innymi utworami, które opublikowałam. Może akurat znajdzie Pani coś, co zarezonuje z Pani oczekiwaniami.

Ciepłe pozdrowienia. 

Zgadza się. 

Kiedyś jako dziecko przesiadywałam ze starszymi osobami, takimi babciami. Piękne historie, piękne wnętrza.. lśnią jak bursztyny, diamenty. 

Pozdrowienia:)

[violetta]

@Dominika Moon też znam takie historie, opiekowałam się społecznie w domu opieki:)

[Dagna]

@Dominika Moon już odwiedziłam m.in. utwór pt. „ mów do mnie prosto” i nie żałuję, bo jest ciekawy:)

W powyższym tekście mam poważne obawy, że przekaz będący 1:1 zapisem odzywek staruszków, nie oddaje ich pełnego człowieczeństwa jakie może dostrzegałaby Autorka gdyby zechciała się podzielić choć częściowo swoimi obserwacjami, odczuciami, wchodziła w interakcję z bohaterami; gdyby pozwoliła zrozumieć w jakim stosunku pozostaje wobec interlokutorów. 
Samo przywiązanie się starszych ludzi do ich mikroświata ( zwłaszcza gdy są niesprawni), przywiązanie do bibelotów, wspomnień - mogłoby wzbogacić sytuację liryczną, a tak, czytelnik staje przed chaotycznym, nieco bełkotliwym zapisem dokumentalnym, nie bardzo wiedząc w jakim celu go stworzono…

 

pozdrawiam.

[Dominika Moon]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję, miło, że znalazła Pani coś co zwróciło Pani uwagę!

 

Są tam dwie osoby? Czy tylko jedna?

Czy wszyscy mówią? Czy tylko jedna?

Zapewniam, że został stworzony celowo:)

 

Utwór ma na celu pozostawienie przestrzeni dla czytelnika, aby mógł on swoimi wyobrażeniami i emocjami je wypełnić.

Tak jak i Pani u siebie na profilu wspomniała - krytykiem dla siebie sama - tak samo uważam. 

 

Ten fragment jest dla mnie znalezionym bursztynem, palcami uniesionym do słońca, który oczy zalewa ciepłą pomarańczą z dodatkiem brązu.

 

Pozdrowienia.

 

 

[Naram-sin]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

I to jest to, czego brakuje w wierszu.

Nudę, zwyczajność też trzeba umieć opowiedzieć, paradoksalnie - nie zanudzając czytającego.

 

Dlaczego z tej starszej kobiety zrobiłaś jaką karykaturę?

 

Przydałaby się też jakaś selekcja materiału pod kątem konkretnego, wcześniej sprecyzowanego zamysłu. Tekst jest za długi i nie ma żadnej klarownej kompozycji, nie wiadomo dokąd zmierza i po co, na dobrą sprawę, został napisany.

Edytowane 11 godzin temu przez Naram-sin (wyświetl historię edycji)

[Dominika Moon]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję za krytyczne oko. 

Zrobienie karykatury nie było celowe, ale dobrze, że zwróciłeś na to uwagę, tak jak i poprzednia czytelniczka :)

punkt do zastanowienia.

Pozdrowienia!