minoderia

[NO1R]

#1

odzienie z obietnic
szytych ponad miarę

w wylewnych ekskrementach
w pokazie krawatów kieł

w krainie martwych wrażeń
złych przyzwyczajeń
amputowane zmysły

oto

bezkrytycznych braw salwa
w sidłach idei
słowach-kluczy
na orlim nieboskłonie

w jego szponach złapana
mysz zaufania


#2

już

przed lustrem
zaczyn samowyboru

przed obliczem
exposé do instynktu

na porządku dziennym
wynoszenie na
piedestał

jedynego słusznego wyboru -
prezencji wiecznego
skłócenia
 

[viola arvensis]

@NO1R ciekawe, takie trącające polityką.

[Naram-sin]

Polityka polityką, choć powiedziałbym, że w tym wierszu minoderia idzie jeszcze pod rękę z hipokryzją, a ten duet niekoniecznie (choć skojarzenie narzuca się samo przez się) musi tylko w polityce mieć swoje pięć minut, ale wszędzie, gdzie chodzi o zdobycie poklasku i poparcia jakiejś grupy ludzi. Nie jestem pewien, czy, przynajmniej w naszej narracji politycznej, nie ma zbyt dużo agresji i krzyku, żeby było w niej miejsce na prawdziwą minoderię. Bardziej kojarzy mi się ona z kokietującym wszystkich dziewczątkiem, tudzież z oczami kota w Shreku.