Odchodząc

[Robert Witold Gorzkowski]

 

Z daleka przybył i cicho szumiał

jak wiatr snuł się dolinami

ofiarnie pokutnie pola zraszał

rzęsiście długimi falami.

 

Usłysz błagania i ogrzej przeszłość

świetlnymi jak wiek promieniami niech

wzrosnę pod niebem ujrzawszy ciebie

zjednany z ludzkimi myślami.

 

Wskrzeszając na ziemi w mchu gęstwinie

żarzące się ledwo wzruszenia pocałuj mnie w

głowę i nie bój się bólu bo boleć będzie musiało.

 

Słuchajcie w krąg pola lasy i rzeki zapłaczcie

wszystkimi zmysłami bo dziś odchodzi

zagasłe słońce w potoku wyrwanych

konwalii.

 

Ogarnij myślami tą boleść poranka i runy

spisane na drzewie zatrzymaj odchodząc me

oczy w zarzewiu najgłębiej jak możesz w

swym niebie.

 

 

Edytowane 13 godzin temu przez Robert Witold Gorzkowski (wyświetl historię edycji)

[Alicja_Wysocka]

@Robert Witold Gorzkowski  Witaj Robercie.

Nie chciałabym za wiele mówić, młode pióro i nie chcę Cię denerwować.

Ale msz masz za dużo zaimków. Mnie, mnie, mnie, me, me, ciebie, twoimi, swym.

Może choć niektórych mógłbyś się pozbyć.

Serdeczności bez ości :)

[Robert Witold Gorzkowski]

@Alicja_Wysocka @Alicja_Wysockacoś tam wyrzuciłem dzięki

[Naram-sin]

Wiersz ma sens i dobrą, przemyślaną treść, więc szkoda, że rytm się rozjechał. Niektóre myśli/obrazy wykraczają poza swój kostium stylizacji i na szczęście mogą spokojnie żyć swoim życiem:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Żaden akt rodzenia nie jest bezbolesny, więc i tutaj status nascendi w oczywisty sposób musi być powiązany z cierpieniem.

 

 

Dojrzała, mocna, malownicza metafora.

 

 

Cykl się zamyka, koniec staje się początkiem, ledwie tlące zarzewie - pożarem, w którym feniks umrze i odrodzi się.

Bezsprzecznie energia napędzająca ten cykl jest kobieca.

 

Trochę kłóci mi się niebo (chrześcijańskie jednak) z runami (kultura nordycka). Cały wiersz jest skoncentrowany wokół elementów przyrodniczo-leśnych, przywołujących na myśl skandynawskie legendy, to bym pociągnął konsekwentnie w stronę tych starogermańskich nawiązań.

 

 

[Robert Witold Gorzkowski]

@Naram-sin Runy były też u Słowian i bliska mi osoba się nimi zajmowała w szerszym kontekście. Wiersz jest mocno zredukowany na potrzeby portalu gdyż nie bardzo chciałem dołować czytelników moimi stanami więc wiem że kiepsko brzmi z powycinanymi wersami. Dziękuję za zwrócenie uwagi na istotne dla mnie sprawy. Dla mnie niebo zawsze pozostanie niebem miejscem docelowym ze względu na historyczne dziedzictwo aczkolwiek słowiańszczyzna nie jest mi obca.

[Naram-sin]

 Każda religia ma jakieś swoje zaświaty, warto to wykorzystywać w literaturze. ale nie zdajemy sobie często sprawy, jak bardzo pewne pojęcia siedzą w naszej podświadomości. Kiedyś grzebałem się w opowiadaniach sci-fi/fantasy pisanych przez żółtodziobów, i nieraz natrafiałem na takie rzeczy. Np. bohaterowie żyją na planecie X, w całkowicie wymyślonym universum, włącznie z mitologią, wierzeniami, itd.  i nagle ktoś woła - Jezus Maria!... Bo to jest zakorzenione już poza racjonalnym, adekwatnym użyciem.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ok. całe życie się człowiek uczy.

 

 

Interesowałem się tym kiedyś, ale dość powierzchownie i bardziej w kierunku demonologii, czyli tych wszystkich strzyg, południc, latawców, utopców, porońców, itd. Stąd może wierzenia słowiańskie, a zwłaszcza wszystko, co dotyczy zaświatów, w ogóle nie kojarzą mi się z niebem, tylko z przeistaczaniem się w byty pozostające na ziemi, tylko w innym charakterze.

 

 

Nie odebrałem wiersza jako dołujący.