Szeptem

[Domysły Monika]

Cień na skórze drżenie śle,
Muśnięcie wiatru, ciche tchnienie.
Spojrzenie dłuższe niż zwykle,
Usta czekają na chwilę.

 

Dotyk ledwie wyczuwalny,
Dreszcz przebiega niewidzialny.
Ciepło dłoni na plecach,
Sekret ukryty w oczekiwaniach.

 

Szeptem słów kilka przerwanych,
Obietnica w nich ukrywana.
Ciała bliżej, coraz bliżej,
Wspólny rytm w cichej ciszy.

[Naram-sin]

Czy to ma być wiersz wolny, biały, czy rymowany?

 

Nieporadnie radzisz sobie z tworzywem, jakim jest język (dotyczy też poprzedniego wiersza). Większość strof to proste wyliczenia, a dla upoetyzowania (sztucznego) wrzucasz tu i ówdzie przypadkowe i zazwyczaj kiepskie rymy gramatyczne (wyczuwalny-niewidzialny,np.) albo inwersje. Obrazy, sformułowania - pozostają nieoryginalne, powierzchowne, schematyczne. A przecież w dobrym wierszu chodzi o to, żeby odkrywać jakąś terra intacta  za pomocą  języka, a nie powtarzać truizmy i powielać przestarzałą, wyeksploatowaną już do imentu estetykę (muśnięcie wiatru, ciche tchnienie, ciepło dłoni, rytm ciał, itd,). Ciche tchnienie i cicha cisza - to znowu dwa grzyby w barszczu.

Edytowane 20 godzin temu przez Naram-sin (wyświetl historię edycji)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - a mi się podoba - nie przeszkadzają małe rymy - 

                                                                                                   Pzdr.

[Domysły Monika]

@Waldemar_Talar_Talar

Mi też się podoba

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pozdrawiam Waldemarze serdecznie  

[Domysły Monika]

@Naram-sin

"Dziękuję" za ten erudycyjny wykład z obowiązkową dawką pogardy – nieczęsto spotyka się dziś tak oddanych obrońców poezji przed niebezpiecznym wpływem... emocji. Faktycznie, jak mogłam zapomnieć, że 'muśnięcie wiatru' to relikt poetyckiego średniowiecza, a 'ciepło dłoni' grozi natychmiastowym odebraniem licencji twórczej.
"Cieszy" mnie, że pan – niczym samozwańczy Indiana Jones literatury – nadal z uporem przeczesuje każdy wers w poszukiwaniu terra intacta. Choć może czasem warto byłoby wyjść z jaskini własnego ego i przypomnieć sobie, że język to nie tylko narzędzie analizy, ale też komunikacji – nawet z tymi, którzy nie piszą pod dyktando akademickiego żargonu.
Rymy gramatyczne? O zgrozo! Inwersja? Lincz! Najwyraźniej poezja to już nie forma ekspresji, tylko egzamin z oryginalności w jury złożonym z trzech słowników i jednego pretensjonalnego wykładowcy.

Ale dobrze, niech będzie – przy kolejnym wierszu spróbuję użyć 'intraorganicznych paralel synekdochowych' i zrezygnuję z uczuć. Bo przecież poezja to powinna być operacja na mózgu, nie na sercu, prawda?

[Naram-sin]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Poezja wyjdzie wtedy, gdy się te dwa elementy połączy i zrównoważy.

 

 

Wychodzę z założenia, że większą krzywdę robi autorom, którzy z różnych powodów nie radzą sobie z arkanami ars poetica, owacyjny zachwyt: pisanie peanów na cześć, dopisywanie kwiecistych interpretacji tam, gdzie nie ma czego interpretować (przypomina to mi jako żywo Patogena AI, który był w stanie wygenerować tasiemcową pochlebną recenzję do najgorszego nawet utworu), tworzenie czołobitnych egzegez do czegoś, co nawet koło poezji nie leżało. W ten sposób utrwalamy niedbalstwo i bylejakość, dając jednoznaczny sygnał:  nie rozwijaj się, nie doskonal swojego pisania, nie słuchaj krytykantów (oni ci zazdroszczą albo pogardzają). Ktoś pójdzie ze swoim pisaniem dalej (konkurs, wydawnictwo, jakieś spotkania w środowiskach artystycznych) i zderzy się tam z jeszcze brutalniejszą rzeczywistością, niż moje komentarze. I wtedy - zonk! no bo jakże to, dlaczego, a na forum literackim tak wszyscy chwalili!

 

 

[Domysły Monika]

@Naram-sin

Serio, myślisz, że ci, którzy startują w konkursach literackich, robią to tylko na podstawie swoich działań w internecie? Moim zdaniem, internetowa obecność to tylko jeden z etapów. Wielu autorów, którzy biorą udział w konkursach, doskonali swój warsztat dzięki doświadczeniom zdobytym w rzeczywistym świecie – warsztaty, spotkania literackie, realne interakcje z innymi twórcami. Internet może być świetnym narzędziem, by się wypromować i nawiązać pierwsze kontakty, ale to dzięki żywym, rzeczywistym doświadczeniom w literackim świecie, autorzy naprawdę się rozwijają i uczą, jak radzić sobie z wyzwaniami, które pojawiają się na konkursach czy w profesjonalnym środowisku.

Ps. Zawsze jest co interpretować - czuję więc jestem 

Zmodyfikowałam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Naram-sin]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Niektórzy mylą uczulenie z uczuciem. - K.Kampa

[Domysły Monika]

@Naram-sin

Mylić się, królu, ludzka rzecz...

kwestia tylko, na ile pozwolę sobie jako człowiek, by człowiek był we mnie.

@Naram-sin 

Na marginesie, ci, których tu pouczałeś, gdzie teraz są… Pewnie uznasz to za komplement, że eliminacja literackiej szmiry nie drażni twych bystrych oczu, a sukces w tym zakresie jest niezaprzeczalny

[Domysły Monika]

Jestem tu, by czytać, nie odhaczać czyjś wiersz. Przyszłam z własnej woli – to z automatu stawia mnie w roli osoby zaangażowanej, pełnej chęci zrozumienia i poznania czegoś nowego, innego.

W każdym wierszu kryje się klucz: słowo, zdanie, tytuł, zwrotka, a czasem nawet cała treść. To one otwierają drogę do interpretacji. Lubię ten moment odkrycia.

Przyznam, że skutecznie odebrałeś mi tę przyjemność...

Ustępuję więc miejsca Twojej pełnej zaangażowania perfekcji. Nauczaj, inspiruj, kieruj, eliminuj – rób to, co uważasz za słuszne.

Dla mnie stało się to zbyt męczące – być może z racji wieku, bo werwy we mnie coraz mniej.

Oddalam się więc, życząc wszystkim wysokich lotów.

[Naram-sin]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ja bym się z tym absolutnie nie zgodził.

 

 

No nie... I z kim ja teraz będę darł koty? (oczywiście żartuję ;) )