boski projekt

[MIROSŁAW C.]

 

w niezgłębionym wszechświecie

duch z ciszą 

 

poetyckie tworzenie 

 

ciało z ciała

i oddech tego drugiego 

promienny nimb

spłynął 

na rozkwitłe sady 

 

niesforne dreszcze

w pióra stroją zmysły 

i znikamy 

wśród źdźbeł trawy

tam 

gdzie rośliny

rozchylają swe kielichy 

 

pokusa

subtelna i bezszelestna 

tonie we mgle

jak woń 

konwaliowych dzwonków 

 

któregoś dnia

słońce 

zajdzie w skórze węża

i niejeden uroni łzę 

nad losami  

zdziczałego ogrodu 

 

tymczasem wśród pól

rozśpiewały się ptaki

a my 

w kluczach gęsi

schodzimy 

 

po linii horyzontu 

 

 

 

 

[Jacek_Suchowicz]

a skąd wiesz że duch ciszą

w niezgłębionym wszechświecie

fakt mówi się że gwiazdy milczą

od dźwięków aż krzyczy eter

 

a my owszem schodzimy

niezależnie od kwiatów i słońca

idziemy tnąc horyzonty

by być i tworzyć bez końca

:)

[MIROSŁAW C.]

@Jacek_Suchowicz

"a skąd wiesz że duch ciszą"

Naturalna pozycja startowa:)

 

Dziękuję za komentarz, pozdrawiam. 

[Naram-sin]

Dużo tu przyjemnie nostalgicznej liryki, a początek ładnie się zawiązuje wokół aktu twórczego, by później przejść od Edenu do wygnania z raju. Czy wiersz nie zyskałby, gdyby wersyfikacja była mniej rozstrzelona, fraza nieco dłuższa?

[MIROSŁAW C.]

@Naram-sin

I była mniej rozstrzelona w kilku wersjach. Wiersz świerzynka , więc wszystko przed nim :)

Dziękuję za komentarz, pozdrawiam. 

 

[Naram-sin]

Czyta mi się ten wiersz płynnie, melodyjnie, jak szelest w trawach, a nie jak stukot butów żołnierskich.