dom

[Roma]

byłam murami pustostanem

w którym ukryły się przed wiatrem

są delikatne i łatwo ulatują

 

dla bezpieczeństwa wstawiły okna drzwi

nadal w surowym stanie

ale jest mi cieplej

 

urządzają mnie po swojemu

 

ktoś przesiaduje w łazience

od rana słyszę dobijanie się do drzwi i krzyki

tak dla zasady

kąty dają schronienie zlęknionym

ktoś potyka się o porozrzucane uśmiechy

 

nie pamiętam wszystkich imion

nie każdego rozpoznaję

ciągle o nich mówię

 

 

Edytowane 21 godzin temu przez Roma (wyświetl historię edycji)

[Dagna]

@Roma nihilistycznie w kolejnym wierszu, współczuję takich natchnień…

[Witalisa]

@Roma  @Dagna – moje odczucie przciwne: delikatne "zadomowienie" czegoś ulotnego.

[Domysły Monika]

@Roma

Roma nie wiem czy celnie ale ja widzę tu;

proces stopniowego stawania się domem, nie jako miejscem, lecz jako przestrzenią przeżyć, emocji i relacji. „Pustostan” to nie pustka, lecz stan przejściowy - otwartość na obecność innych, mimo kruchości, zranień które chcąc nie chcąc niosą trochę rezygnacji.

Taka podróż w tożsamość - czy jesteśmy tym, kim byliśmy sami, czy tym, kim się stajemy z innymi.

 

[Jacek_Suchowicz]

przyszłaś zasiedlić własny pustostan

powoli zmieniasz go w mieszkanie

już masz uczucia do dziś ci obce

i myśli niepoukładane

 

już kąty żyją swym własnym życiem

dając schronie zalęknionym

pamięć do imion powraca skrycie

ktoś uśmiech przyniósł porzucony
:))

[violetta]

@Roma proces dojrzewania i miłości :)