Szlochy sklepień

[Wakss]

Pod poezji władaniem prośby wysyłałem,
pragnąc, by w strzelistości sklepienia wpadały,
w których widmowe marzenia — do tej nocy trwały,
by trwożyć moje myśli, które wam oddałem.

 

Dzisiejsze pomroki, co głucho spoglądały
na moje liche żale — w cierpienia odziane,
gdy łzą obserwowałem uczucia wyśmiane,
jakby wszystkie wasze córy spleen zrzucać chciały.

 

Lecz otchłań się na warstwy gniewne rozstąpiła:
niebo w drżenia porosło, płaczem chmur spłynęło,
a ziemia suszą trwała, wilgoć rozproszyła.

 

Przede mną groteskowa smukłość rosnąć poczęła,
kończynami obrosła, wyrazistą czaszką,
twarzyczką niewiasty, co w takim pięknie płynęła…

 

 

 

(ps. Kontynuacja wczorajszego wiersza)

[Alicja_Wysocka]

@Wakss  Jeśli rymujesz, postaraj się nie rymować tymi samymi częściami mowy, w dodatku tak dokładny rym, mogą zaboleć uszy.

Tutaj masz głównie czasownikowy, w czasie przeszłym, często w liczbie mnogiej. Więcej Ci dzisiaj nie powiem, może ktoś jeszcze coś napisze,

pozdrawiam :)

 

[Naram-sin]

Znowu chwilami rytm się kładzie. I tym razem sens się zaczął odklejać, za bardzo wikłasz tę stylistykę. Chyba się śpieszysz, a może lepiej odczekać parę dni po napisaniu wiersza, aż wygaśnie ogień twórczy? Wtedy obiektywnie ocenisz, czy to się do czegoś nadaje - do publikacji, do poprawienia (rytm, rymy, słownictwo, gramatyka), czy do szuflady.