Nie płonę

[Domysły Monika]

Głupstwem nazwę wszystko, co zechcę,

Odklejam lepkie ręce, gdzie fałsz zmieszał się z miodem.

Pomieszczę te wasze wszystkie litości,

Pojemne, czarne serce daje wam jak w prezencie.

 

Łzy karmią mnie, bezbronne dziecię,

Pioruny, grzmoty sugerują, że płoną już nadzieje.

Stoję, czuję, że stoję,

I ja jedna nie płonę.

 

Trwonię myśli, wypuszczam je wam naprzeciw,

Brak pamięci utworzy wizje,

Ogrody senne, łąki srebrzyste.

Świadomość to wartość, którą mogę spieniężyć.

 

Oddycham, opadam, snuję się szeptem,

Wrzeszczę, przecież tu ..... jestem!!!

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Wiele osób czuje się niezauważonych, zagubionych w tłumie, ale niektórzy właśnie to lubią.

Potrzeba atencji jest zróżnicowana.

[Roma]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

cały wiersz jest mocny w przekazie, ale ten fragment we mnie najbardziej uderza.

Uważam, że napisałaś kawał naprawdę dobrej poezji, gratuluję.

Trzymaj się ciepło :)

[Adam Zębala]

@Domysły Monika bardzo dobry pozdrawiam 

[Domysły Monika]

@Rafael Marius

Czasem jest trudno utrzymać postawę "udźwignę to wszystko", kiedy doświadczasz wyczerpania, a innym wciąż "mało i mało".

 

@Roma

na tym fragmencie wszystko się "opiera" 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Adam Zębala

A dziękuję, pozdrawiam serdecznie