Tam, gdzie rodzi się świt

[Antanamir]

Płacze nocą serce ciche,

wśród cieni, co szepczą bez końca,

łzy jak deszcz po szybach spływają,

a nadzieja... śpi, gdzieś bez słońca.

 

Każdy oddech ciężki jak kamień,

każda myśl – zbyt głośna i krucha,

a świat zdaje się być z betonu,

gdy nie ma już komu słuchać.

 

Ale...

 

nawet w burzy jest miejsce na ciszę,

nawet w ciemności – cień światła się skrada.

Bo dusza, choć zmęczona, nie milknie,

ona szeptem wiatru powiada:

 

„Jeszcze przyjdzie poranek jasny,

co zmyje z twarzy wszystkie troski.

Jeszcze serce, jak pąk uśpiony,

rozwinie się – wolne, radosne.”

 

Więc choć teraz kruszejesz w płaczu,

choć nie wiesz, gdzie kres tej nocy –

wiedz, że świt już się zbliża powoli.

A świt... to początek mocy.

 

Jeśli chcesz, mogę być tym świtem –

codziennie, gdy zabraknie siły.

W moich słowach znajdziesz schronienie,

aż znów Twoje oczy się rozchmurzyły.

[sisy89]

Piękny! Czasem spotyka nas dużo przykrych rzeczy i trudno z optymizmem spojrzeć w przyszłość, ale w życiu są też te dobre chwile i momentu na które warto czekać, które rozjaśniają twarz w uśmiechu i łzy się osuszają... Jak ja potrzebowałam dziś takiego wiersza... Pozdrawiam serdecznie :)