Historia edycji

Więc dałeś mi mój Panie prosty świat  Prosty stół mi dałeś i krzesło proste Do śniadania lęku kropel parę  By się rzeką wielką rwał gdy dorosnę    Doglądałeś jak się we mnie mieszał  Codzień ojca chłód i matki mojej gniew Jak kiełkuje z wolna chłopiec mały  W zimnej ziemi ziarno marne, przebiśnieg   W kruche dłonie me wciskałeś ciągle  W mroku ledwo się tlące dwie iskierki Każda świadkiem, bez głosu i prawa Niewinne źródła dziecięcej pamięci    I pchasz mnie teraz Panie bez serca Z ciałem dorosłym przez łąki wciąż kwietne Nie czuję zapachu, nie widzę barw Wciąż jestem tym dzieckiem, wciąż jestem ślepcem    Któż miał mi powiedzieć, że nie wszystko  Jest czarne, białe, jest proste lub trudne Wlej we mnie nocą kolor niebieski Bym się urodził nim zwatpię, nim umrę     

@poezja.tanczy Dziękuję za dzisiejsze komentarze i pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@poezja.tanczy Dziękuję za dobre słowo

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@poezja.tanczy Dzięki!

@jaś pięknie uchwyciłeś:) A śliczny się wykluł.