Zgłoś

@Tyrs chłodnym porankiem kończysz:)

w altance sobie siedzę zachodem słońca się cieszę piwko sobie otworzyłem  małą czarną wypiłem   próbuje odnaleźć wenę choć oczy ma senne tak żegnam kolejny dzień żegna się zemną cień   więc do domu pora iść o lepszym jutrze śnić przytulić się do poduszki mieć sny słodkie jak gruszki   by rano raźnie się obudzić kolejnym dniem się nie nudzić porozmawiać z nadzieją niech me oczy się śmieją

a po co wczoraj zatrzymywać i na dodatek pod podszewką ono ma odejść nie być zmorą wraz z kawą iść nam będzie lekko   a czy pytania muszą boleć skoro zakładasz że wnet padną być może w nich istoty kolec a tobie dostrzec go niełatwo   gdy droga stale idzie w górę może nie umiałbyś docenić więc w dół i z trudem musisz unieść zawalcz o szczęście chociaż weny :))    

A oto szybowałem ponad twoim ciałem i przyglądałem się jak sobie – wtedy. Z założonymi na piersiach ramionami –   stwarzałaś dystans. Rozsznurowałem dłonie, ramiona, zdjąłem odzież. Słońce wdzierało się do głów, w których rósł kwiat z odbiciem w lustrze – obraz sierpniowych barw, nas dwoje – całkiem sprzecznych. I konie, dzikie konie obok zaparowanych okien – noc, jak cienie we mgle ich obojętność. Rzeka – zmieniała zdania skąpane we krwi – nasze splątanie warg. Byliśmy dani sobie. Kim byłaś – moja Ty? Tak cię zwałem. I cisza – un silcence souriant, ou blessant. Oto czarny jeździec łamie noc na pół co noc - wstaję, czekam. Moje nic, pęknięte teraz, wtedy. Ponad twoim ciałem. Dzieci za piaskowym murem, roześmiane. Zimno, gdy się budzisz.    

@Rafael Marius Myślę, że na sporą część nawet:) Tak sądzę. Może nie każdy to dostrzega, ale na wiele osób pogoda/klimat wpłata.