Historia edycji

„ja się wcale nie chwalę ja po prostu mam talent uuu”     jak już chęci dobędę mogę pisać i z błędem codziennie będę coś wstawiać nie trzeba mnie namawiać co robić jak człowiek musi inaczej się udusu uuu…  dusi   nie piszę chociaż wierszy jednak jestem najpierwszy ile wlezie to wciskam niech się cieszą ludziska cóż robić się nie chwalę gdy przymusza mnie talent eent…   choć wstawcie punkcik jeden a napiszę wam siedem na pewno kogoś wzruszy gdy się rzuci na uszy a może i na oczy niech was wszystkich zamroczy uuu…      

Do dziewki   Nie uciekaj przede mną, dziewko urodziwa, Z twoją rumianą twarzą moja broda siwa Zgodzi się znamienicie; patrz, gdy wieniec wiją, Że pospolicie sadzą przy różej leliją. Nie uciekaj przede mną, dziewko urodziwa, Serceć jeszcze niestare, chocia broda siwa; Choć u mnie broda siwa, jeszczem niezganiony, Czosnek ma głowę białą, a ogon zielony. Nie uciekaj, ma rada; wszak wiesz: im kot starszy, Tym, pospolicie mówią, ogon jego twardszy; I dąb, choć mieścy przeschnie, choć list na nim płowy, Przedsię stoi potężnie, bo ma korzeń zdrowy.   Jan Kochanowski 

Historyja krótka a ucieszna gwoli upamiętnienia aktów sprośnych w parafii Drobin diecezyi płockiej sromotnie uczynionych, przez Mistrza Pawła z Borkowic ku pokrzepieniu serc wiernych a zbudowaniu dusz chrześciyańskich wiernie co do słowa z podań gminnych Septembra dnia Czternastego Anno Domini 2024 poczciwie spisana:   Gdzieś w Klechówku czy Drobinie wikar z chłopcem przy kominie zabawiali się nieładnie: Wikar wtykał, gdzie popadnie, chłopiec wił się, z bólu kwiczał i do końca chwile zliczał. Kwiczał głośno niczym świnie. Czy usłyszy ktoś w Drobinie? Wtenczas wikar, nie zwlekając (bo odważny był jak zając), związał chłopca i na łóżku, raz na plecach, raz na brzuszku, ćwiczył na nim ruchy ciała. Ćwiczył długo i dokładnie, obtarł chłopcu nogi zadnie. Ćwiczył długo i namiętnie, nie bał się, że coś mu pęknie. Ćwiczył wszelkie ruchy ciała, aż z chłopaka dusza zwiała. Nie zważając na to wcale, wikar ćwiczył na nim dalej: ćwiczył na nim ruchy ciała, aż go wioska usłyszała. Wtedy nagle przed kolacją wpada biskup z wizytacją. I ujrzawszy wikarego, jak używa na całego, zdjęty świętym oburzeniem głosić począł napomnienie: „Oj nieładnie, księże drogi, żeś mnie nie był zawiadomił. Sam przyjechałbym tu wcześniej, jeszcze przywiózł wam czereśnie. Teraz jednak, mój wikary, doczekałeś wreszcie kary. Za tę karę, cny księżulu, ześlę cię do Honolulu. Tam wśród chłopców, z miną błogą, pokutować będziesz srogo”.   Warszawa, 14.09.2024

@mariusz ziółkowski ... też 'to' polubiłam... :) Co do końcówki.. dopiero teraz to widzę.     Masz rację, lepiej unikać takich powtórek, dziękuję za wskazanie... :) oraz za wizytę.     Pozdrawiam.   @m1234 ... miło Cię gościć i cieszy mnie pozytywny odbiór. Na piosenkę.?     zgłoszę się do.. Sanaah.. :)   @Roma ... @Bożena De-Tre ... drogie Panie.. miło mi, że treść zadowala, że..     melodyjnie. Dziękuję, także pozdrawiam.   @Natuskaa ... łaaadnie.. :) ale wiesz, tytuł, to prawie.. koło synka..:))        Prawda... na naukę nigdy za późno. Dzięki Ci.   @Archie_J ... bardzo dziękuję za.. zgrabny... :) i.. "zakupy'... ;)   Gościom, którzy zechcieli na chwilkę przystanąć w okienku treści... @wiewiur ... @Rafael Marius ... @Sylwester_Lasota ... bardzo dziękuję.  

„Ostatnie wspomnienie”     Jestem rozdarty wpół Mrok przysłania mi widoczność Wolałbym gdybym nie czuł Powoli tracę przytomność   Zanikają wszystkie dźwięki Jasny tunel się ujawnia Kończą się strony mej księgi Ciemny żniwiarz się objawia   Strach powoli mnie pożera Postać szybko ku mnie kroczy W czeluść otchłani mnie zabiera W łzach zbroczone moje oczy   Kończę z moim jestestwem Znika wreszcie cierpienie Wszystko było wielkim kłamstwem To moje ostatnie wspomnienie