Czy widzisz mnie, Boże?
Łaskawe poranki,
nie za wczesne,
nie zbyt późne,
różowe.
W zmrożonym powietrzu
impregnuje róż.
Rozkłada na stołach
pól, obsiewa już.
Lekko wybielone
jak mąką na chleb.
W promieniach szadź w siole,
nie wczesne, nie późne
wiosenne są wschody
jodłą rozwichrzone,
do szkoły, do szkoły,
i oby najdłużej!
Czy widzisz mnie, Boże?
Łaskawe poranki,
nie za wczesne,
nie zbyt późne,
różowe.
W zmrożonym powietrzu
impregnuje róż.
Rozkłada na stołach
pól, obsiewa już.
Lekko wybielone
jak mąką na chleb.
W promieniach szadź w siole,
nie wczesne, niepóźne — wiosenne są wschody — rumieńcem zwichrzone,
do szkoły, do szkoły,
i oby najdłużej!
Masz takie chłopięce policzki, takie same jak wtedy, gdy miałeś kilka lat, jak Brad Pitt i tak samo umięśnione, duże dłonie. Jedno mnie rozczula, drugie uspokaja. Masz otwarte usta, gdy śpisz, zupełnie jak dziecko, i duże umięśnione dłonie. Jedno mnie rozczula, drugie uspokaja.
Co lubisz? Czego słuchasz? O czym myślisz? Grup wiele, a w żadnej cię nie ma.
Jestem w grupie przypadkowej. W tej tylko się zbawisz i z tymi ludźmi. Każdy z nich inny i każdy w czymś podobny.
Czy widzisz mnie, Boże?
Łaskawe poranki,
nie za wczesne,
nie zbyt późne,
różowe.
W zmrożonym powietrzu
impregnuje róż.
Rozkłada na stołach
pól, obsiewa już.
Lekko wybielone
jak mąką na chleb.
W promieniach szadź w siole,
nie wczesne, niepóźne — wiosenne są wschody — rumieńcem zwichrzone,
do szkoły, do szkoły,
i oby najdłużej!
śpiew ptactwa szum drzew
muskanych przez wiatr
niebo rozświetlone
nieskończonością gwiazd
twój uśmiech szczery
a czasem i płacz
od lat prowokują mnie
do wymawiania słów
słów którym zawdzięcza
swe odwieczne istnienie
otoczony kołem pychy
i nienawiści świat
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano
Przez andrew · Opublikowano
Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano
