Penetracja

[Duch7millenium]

Wiele widziałem,

wiele słyszałem,

błądząc między drzewami

szukałem płaczącej wierzby

 

I gdy zatrzymałem się,

stojąc naprzeciw niej

pomyślałem, że to tylko

liście i trochę drewna pnącego się wzwyż

 

Że korzenie ma, jak każde inne,

czerpie słońce, jak każde inne,

daje w dzień powietrze, jak każde inne

oddycha nocą, jak każde inne

 

Że, jak to już bywa,

ktoś wyrył na niej inicjały

zdrady dla

już teraz obojętnej jej miłości

 

Że zapewne, któregoś dnia,

po wszystkich deszczach,

burzach i słonecznych godzinach

nadejdzie drwal, by ją ściąć

 

Lecz stojąc tak, pomyślałem

dlaczego nie podejść by bliżej?

Rzucić okiem na korę,

czy na gałęzie

 

Więc na krok jeden zbliżyłem ciało moje,

wątłe wobec jej ogromnych konarów

wobec jej setek lat życia,

tysięcy ton wody płynących w jej wnętrzu

 

Wysunąwszy jedną rękę, dotknąłem

popękanych słoi, pokrytych ciemną

karnacją natury

niby spalonych przez życie

 

Dotknąłem zielonych liści, które pomimo

iż zawisają na ciężko osiągalnej wysokości,

chętnie łaskoczą przechodnia,

który zazwyczaj zachwyci się na krótką chwilę

 

Lecz nie mogłem tak odejść.

 

Pociągało mnie bowiem to, co widziałem między

wypustkami drewna,

by wsunąć palce w wyżłobione

ptasim trudem gniazda

 

Tak moja ręka sięgnęła wgłąb tego,

co u każdego budzi niesmak,

by lepka żywica, tudzież głodny pająk

spełzły po moich palcach

 

By wzbudziły we mnie uśmiech,

przez potok łez, radość

że przecież żyjesz i znów

dasz powietrze i cień..

 

 

 

 

 

Edytowane 20 Stycznia przez Duch7millenium (wyświetl historię edycji)

[violetta]

@Duch7millenium opadłam z sił, a wierzba wypuści kotki niebawem, idę spać, ale mnie zmęczył dzień. 

[Duch7millenium]

@violetta Ja również. Położyłem się w cieniu swoich wierszy lecz nie usnąłem, bowiem posucha przechodniów nie dała mi zasnąć, zmuszając mnie abym ukierunkował swoje chęci ku wierzbie; by spenetrować, nie jak to wiersz opisuje: głębie kobiecej duszy, jej przeszłość, łzy i blizny, wśród jeszcze krwawiących ran, lecz cóż... powiem wprost, i może wstydzić się powinienem - ciało :)

 

wczesna pora, ona śpi, a ja już pracuję

 

a na 9:30 jestem umówiony u optometrysty w celu pomiaru parametrów oczu i doboru soczewek kontaktowych

mam nadzieję, że zobaczę na tym świecie jeszcze coś nowego, nie za przeklętym kloszem

monitorów i ekranów, okien i butelek po wódce, na które patrzymy jedynie z zewnątrz

ale..

żywym okiem z malutką protezą tego, co zaniedbał mój leniwy stary,

gdy byłem jeszcze małym dzieckiem,

odmawiając mi w sercu operacji zeza i korekcji wzroku

żeby naćpać się kolejną paczką malborasków,

chociaż wtedy to chyba były "popularne", czy ki ch*j

 

a mówiąc o rzeczach popularnych.. właśnie dziś

będę musiał odwiedzić jego matkę,

która resztkami godności uratowała moją matkę

przed palnięciem sobie w łeb.

 

Bądź co bądź, mam nadzieje, że go tam nie spotkam,

bo chyba przypierdolę w marynarce za te 540 (o której jakiś czas temu pisałem, pamiętasz? :)

tak, że guziki będzie mi musiał ponownie przyszyć

wyciągając je spomiędzy swoich zębów

Edytowane 21 Stycznia przez Duch7millenium (wyświetl historię edycji)

[violetta]

@Duch7millenium fajne opowiastki, niech ci marynarka przynosi szczęścia:) warto sobie uporządkować ciuchy, marynarki i płaszcze, kurtki oddzielnie, a koszule, bluzki, swetry razem trzymać. Unikniesz zapomnienia ciuchów i będzie miło się zakładało. :)