Androidy

[Duch7millenium]

Jest ich na świecie kilka miliardów
Wszystkie wesoło patrzą w kwadratowe światełko,
z uśmiechem, w myśl tendencji światowych przesuwają
raz w lewo, raz prawo, w chromowanej przeglądarce życia
tylko, że - czy przesuną w lewo, czy przesuną w prawo - zawsze się cofają
mechanika owa, niczym wnioskowanie wstecz, uczy konformizmu,

by znów z uśmiechem cieszyć się monopolitstycznym wytworem bogów technologii
jawne i świadome posłuszeństwo może dać wolność, lecz po co wybór, gdy człowiek woli więzienie?

 

Być może lepiej byłoby zostać robotem - tak brzmią ci, których wizja siebie w skórze boga pchnie ku czynieniu

tego, co bezwzględne, bezuczuciowe, niewrażliwe

Ku byciu workiem nadmorskiego piachu, uderzonym

gromem życia, stawiającym ich na nogi

- jakby abiogeneza, poranek rozpoczęty kofeinową siekierą

 

Ile w tym prawdy?

Niektórzy w swojej demencji stali się jak dzieci, a one nigdy się nie mylą,

tylko, że one zadają pytania, a roboty powodują na ich ustach

co najwyżej uśmiech, a w ich sercach ciekawość

 

Szkoda, że zatruwane tymi "faktami" i "przyjemnościami",

tracą duszę i stają się androidami