Fetysz

[Duch7millenium]

Dzień jak co dzień budzisz się lekko

zniesmaczony i

bez swojego ulubionego pytajnika na twarzy

idziesz do łazienki by spojrzeć w czeluść

tej wielkiej zagadki.

Lustro żegnasz krzywym, zawadiackim splunięciem

z pewnością spoglądając w przyszłość

korytarza prowadzącego ku

szafie pełnej zbędnych szmat

 

W pracy jak zwykle

zawał i nieodwołalne terminy

bójka na zapachy spod pachy

i kolory szminek.

Najniżej stoją wiadomo , kto -

- ci, którzy mają najwyższy obcas.

 

Droga powrotna, kręta i zawiła

przypomina bagażem zbędnych bzdur

sprawy niedokończone, niezałatwione

niedopieszczone i niewarte jakiejkolwiek uwagi,

które kłębią się niczym metan w kopalni głębinowej

.. ale raczej nie wybuchną, bo przecież, o co chodzi?

 

I właśnie siadają w fotelu przed telewizją

wciąż i ciągle pytasz siebie: "o co chodzi?"

Lubisz to pytanie, lubisz sobie nim dłubać w nosie.

I rozwijasz, analizujesz

lecz wszystko popada w jakiś

zamknięty, nierozstrzygnięty cykl,

twardy, nieugięty, niczym wąż zjadający

własny ogon.

Więc porzucasz kwestie sensu życia i

myślisz sobie, z kiepem w ręku: "ciekawe, co przyniesie jutro?"

Ciekawe...

"co jakby to było gdybym miał lepszy samochód?"

Ciekawe...

"ciekawe, czy Hitler golił wąsa w obecności Ewy?"

Ciekawe...

"Ciekawe, czy aukcje GOOG wzrosną?"

Ciekawe...

"Ciekawe czy, kura może znieść 5 jajek na raz?"

Ciekawe...

„Ciekawe, co było pierwsze: kura, czy jajko?”

Ciekawe...

Ciekawe, ciekawe, ciekawe, ciekawe.

 

I tak się pytasz siebie już od 40 lat, może 30, może tylko 20.

Może zapytasz siebie "Po co pytam siebie, o to?"

Lecz to by wskazywało na pytanie o sens, a tam wiadomo,

wąż gryzie się w dupę.

 

W każdym razie miło na kanapie pogdybać bez odpowiedzi,

z dala od miejsc, gdzie odpowiedzi są znane,

uprawiając fetysz.

 

Fetysz zadawania pytań, by nie uzyskiwać odpowiedzi.

Fetysz posiadania odpowiedzi, by nie zadawać pytań.